Urodził się 6 listopada 1893 r. w Bobrówce pow. Białystok. Syn Piotra, rolnika, i Weroniki z Bojarzyńskich.
Ukończył gimnazjum we Władywostoku. Studiował w Wilnie i w Akademii Wojskowo-Medycznej w Piotrogradzie, gdzie 31 maja 1917 r. uzyskał dyplom lekarski (nostryfikował go w 1919 r. na Uniwersytecie Warszawskim).
W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej i w II Korpusie Polskim. Dostał się do niewoli niemieckiej (zapewne po kapitulacji korpusu pod Kaniowem 12 maja 1918 r.), z której został uwolniony na przełomie października i listopada 1918 r.
Od 4 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Brał udział w walkach z Czechami o Śląsk Cieszyński i bolszewikami. Był lekarzem 7 pp leg. W końcu 1921 r. młodszy lekarz 16 pp. Następnie przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.
W niepodległej Polsce pracował jako lekarz internista w Goniądzu, skąd w czerwcu 1922 r. przeniósł się do Suchowoli pow. Sokółka. Był lekarzem Ubezpieczalni Społecznej, lekarzem szkolnym, kierownikiem ośrodka zdrowia i lekarzem przychodni przeciwgruźliczej i przeciwjagliczej.
W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do WP, służył w kadrze zapasowej 3 Szpitala Okręgowego.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 029/1 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Rodziny nie założył.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 2, Warszawa 1999; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” 1933, nr 235; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1938, Warszawa 1938; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1936, Warszawa 1936; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.