Antoni Łomnicki

Urodził się 17 stycznia 1881 r. we Lwowie. Syn Mariana Alojzego, przyrodnika, i Marii ze Szczuckich..

Ukończył szkołę ludową oraz IV gimnazjum we Lwowie (1899 r.), a także Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Lwowskiego, uzyskując doktorat (1903 r.). Następnie jako sypendysta austriackiego Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w roku akademickim 1906-1907 studiował na uniwersytecie w Getyndze.

W latach 1903-1918 pracował jako zastępca nauczyciela w VI gimnazjum we Lwowie (1903-1904), nauczyciel matematyki i fizyki w I gimnazjum w Tarnowie (1904-1907). Od 1 września 1907 do sierpnia 1920 r. pracował w VII gimnazjum we Lwowie (1916-1917 jego dyrektor) i w Prywatnym Gimnazjum Zofii Strzałkowskiej we Lwowie (1912-1913). Od 1913 r. był docentem prywatnym Politechniki Lwowskiej, wykładał matematykę na Wydziale Budowy Maszyn.

W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. W 1915 r. został wyreklamowany z wojska przez władze szkolne. Wykładał matematykę ubezpieczeniową na kursie abiturientów w Szkole Handlowej we Lwowie.

Brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom (1918-1919). W stopniu szer. służył w pstrz lwowskich.

17 czerwca 1919 r. uzyskał habilitację na Politechnice Lwowskiej. Tam 1 lipca 1920 r. mianowany prof. nadzwyczajnym, a 27 sierpnia 1921 r. prof. zwyczajnym. Był trzykrotnie (1922-1923, 1930-1931, 1937-1938) dziekanem, a w roku akademickim 1938-1939 prorektorem tej uczelni. Współtwórca lwowskiej szkoły matematycznej.

Członek Towarzystwa Naukowego Lwowskiego i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, prezes Lwowskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1922-1924, 1939).

Członek sekcji turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego i Karpackiego Towarzystwa Narciarzy, członek honorowy AZS Lwów.

Podczas II wojny światowej po zajęciu Lwowa przez Sowietów (22 września 1939) kontynuował działalność naukową jako kierownik katedry matematyki Politechniki Lwowskiej. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) 3 lipca aresztowany przez Niemców w grupie uczonych lwowskich.

Rozstrzelany w nocy na 4 lipca 1941 r. na Wzgórzach Wuleckich we Lwowie.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 1905 r.) z Władysławą Baecker, miał z nią córki Irenę (29 VIII 1906-1987) zamężną Wachlowską, a potem Bombową, i Ewę (9 VI 1920-5 V 2000), zamężną Broszkiewicz, lekarza psychiatrę, a od 1935 r. z Marią Turowicz, małżeństwo to było bezpotomne..