Antoni Marian Błaszczyński

Urodził się 22 lipca 1903 r. w Łodzi. Syn Antoniego i Anny z Urbańskich.

Uczył się (zapewne w latach 1915-1916) w gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Częstochowie.

Działacz niepodległościowy ps. „Jerlicz”.

Uczył się w Korpusie Kadetów nr 1 i w 1921 r. uzyskał maturę.

Brał udział w wojnie z bolszewikami (1920) i w III powstaniu śląskim (1921).

Wstąpił do Oficerskiej Szkoły Piechoty i po jej ukończeniu z dniem 1 lipca 1923 r. otrzymał stopień ppor. piech. Przydzielony do 27 pp, służył w nim co najmniej do 1928 r. 1 lipca 1925 r. awansował na por. piech. W 1932 r. pełnił służbę w 44 pp. Ukończył kurs intendentury w WSWoj. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. int. z wsw, wiosną 1939 r. był oficerem intendentury 18 DP. Od sierpnia szef służby intendentury tej dywizji.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Internowany na Łotwie, zdołał zbiec. Ujęty przez Niemców, nie przyznał się do stopnia oficerskiego, w związku z czym został umieszczony w stalagu. W 1940 r. zwolniony, przyjechał do Warszawy. Podjął działalność konspiracyjną. Należał do Polskiej Organizacji Zbrojnej, a następnie do AK. Aresztowany przez Niemców, przebywał w obozach koncentracyjnych w Auschwitz, Gross-Rosen i Mauthausen. W 1945 r. został uwolniony.

Po zakończeniu II wojny światowej przebywał w Niemczech, gdzie nawiązał kontakt z Brygadą Świętokrzyską NSZ. Jako emisariusz powrócił do kraju. Aresztowany, podjął współpracę z Głównym Zarządem Informacji WP. Po ponownym wyjeździe na zachód aresztowany przez CIC (CIA). Zwolniony, powrócił do kraju.

Pracował w Dep. Żywnościowo-Mundurowym MBP. Aresztowany 20 maja 1949 r., został oskarżony o szpiegostwo. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 1950 r. skazany na karę śmierci.

Rozstrzelany 31 sierpnia 1951 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.