Antoni Olszewski

Urodził się 31 maja 1897 r. w Warszawie. Syn Artura, ziemianina, i Marii z Modelskich.

Uczył się w Szkole Lubelskiej, a następnie  Szkole Przemysłowo–Technicznej Jana Dal–Trozzo w Warszawie w której w 1914 r. ukończył oddział mechaniczny. Ostatecznie  1918 r. był absolwentem Szkoły Handlowej Artura Jeżewskiego w Warszawie.

Członek tajnego skautingu, Organizacji Młodzieży Postępowo–Niepodległościowej, a następnie POW.

Studiował na Wydz. Architektury Politechniki Lwowskiej.

Od 1 listopada 1918 r. w stopniu ppor. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka I (pododcinek Remiza–Cytadela). Dowodził plut. Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do I baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Później służył w 5 pp leg (dowódca komp.) oraz w ścisłym sztabie NW. W 1921 r. został przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., 19 marca 1939 r. awansował na kpt. rez. piech.

Po przeniesieni do rezerwy kontynuował studia architektoniczne i w 1926 r. uzyskał dyplom inżyniera. W okresie studiów działał w Związku Studentów Architektury, projektował budowę koszar i domów mieszkalnych w Kielcach i  1923 r. kierował nią.

Po ukończeniu studiów pracował jako referent architektoniczny w Wydziale Komunikacji i Robót Publicznych Oddziału Budownictwa Naziemnego Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach, a od r. 1927 jako inżynier architekt miejski na stanowisku samodzielnego kierownika Oddziału Budownictwa Naziemnego w Chorzowie. Od 1932 do 1934 r. był dyrektorem technicznym Zarządu Miejskiego we Lwowie. 12 listopada 1934 r. objął analogiczne stanowisko w Warszawie. Współdziałał w opracowaniu kompleksowego programu inwestycyjnego modernizacji i rozwoju Warszawy na l. 1938–41. Był m. in. członkiem Komitetu Krajowego Badań Polityki Mieszkaniowej w Warszawie, członkiem zarządu Funduszu Kwaterunku Wojskowego.

Organizator i prezes okręgu Związku Rezerwistów we Lwowie, a od 1935 r. w Warszawie. Wiceprezes Związku Obrońców Lwowa, od 1937 r. wiceprezes Federacji Polskich Związku Obrońców Ojczyzny.

Działacz sportowy – był prezesem Okręgowego Związku Pływackiego we Lwowie.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. brał udział w obronie Warszawy. Jako jeden z zastępców komisarza cywilnego Stefana Starzyńskiego został kierownikiem Pogotowia Technicznego, zajmującego się ochroną dróg i mostów oraz całością akcji ratowniczej zbombardowanych domów i obiektów oraz ludzi zasypanych przez walące się gruzy; wykazał wówczas dużą inicjatywę i odwagę. Podczas okupacji niemieckiej pracował na dawnym stanowisku w zarządzie miejskim. Był prawdopodobnie związany z konspiracyjną komórką biura wojskowego Departamentu Technicznego Delegatury Rządu RP na Kraj. Aresztowany przez gestapo 18 lutego 1943 r., był więziony na Pawiaku, a potem w obozach koncentracyjnych w Auschwitz, w Neuengamme (od września), Drütte koło Braunschweigu (od 9 listopada) przy ciężkich pracach w kuźni zakładów zbrojeniowych i w Bergen–Belsen (od 7 kwietnia 1945). Uwolniony 15 kwietnia, przebywał na leczeniu w Szwecji. W październiku powrócił do kraju.

Mianowany dyrektorem Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy, zajmował się odbudową obiektów użyteczności publicznej oraz dróg i ulic w Gdańsku, Gdyni, Elblągu i Sopocie. Po przeniesieniu się w maju 1947 r. do Warszawy pracował w Min. Odbudowy, Naczelnej Radzie Odbudowy Warszawy i Banku Gospodarstwa Krajowego. W latach 1948–1949 był pełnomocnikiem ministra odbudowy do Spraw Odbudowy Elbląga i Regionu Elbląskiego, a potem do 1950 r. kierownikiem Urzędu Pełnomocnika Akcji Rozbiórkowych i kierownikiem biura budownictwa indywidualnego w Zakładzie Osiedli Robotniczych w Warszawie. Od 1950 r. pracował w Biurze Robót Konserwatorskich Architektury Monumentalnej (KAM); był organizatorem i kierownikiem naukowym I kursu architektury zabytkowej dla kierowników robót KAM. W r. 1954 został kierownikiem wystaw stałej odbudowy Warszawy i konsultantem przy Naczelnej Radzie Odbudowy Warszawy. Zmarł 15 grudnia 1954 r. w Warszawie. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Bródnowskim kwat. 21F

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.

Żonaty  Janiną Łuszczewską, małżeństwo to było bezpotomne.