Urodził się 27 czerwca 1896 r. w Piotrkowie. Syn Władysława, maszynisty kolejowego, i Anieli ze Schmittów.
Ukończył prywatne gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Piotrkowie. W 1915 r. podjął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Równolegle pracował w Komitecie Opiekuńczym pod przewodnictwem ks. bp. Adama Sapiehy.
Działacz niepodległościowy ps. „Halski”.
Od 1918 r. w WP. Był lekarzem baonu w 26 i 49 pp, a także na oddziale zakaźnym w Szpitalu św. Trójcy w Piotrkowie.
Zweryfikowany jako por. plek. z 1 czerwca 1919 r., był lekarzem III dyonu samochodowego odkomenderowanym celem dokończenia studiów medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim (1923, 1924). Ukończył studia i w 1926 r. uzyskał dyplom lekarski. Z powodu złego stanu zdrowia przeniesiony do rezerwy.
Pracował w ambulatorium dla górników.
Zapewne w 1928 r. powołany do czynnej służby w WP. Został wówczas naczelnym lekarzem 4 psp. Jednocześnie był ordynatorem oddziału noworodkowego w szpitalu w Cieszynie. Awansowany 1 stycznia 1929 r. na kpt. lek., a 1 stycznia 1936 r. na mjr. lek., funkcję tę sprawował do sierpnia 1939 r. W 1937 r. ukończył kurs szefów sanitarnych przy WSWoj w Warszawie. Od sierpnia 1939 r. szef sanitarny 21 DPG.
Działacz Związku Ziem Zachodnich.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Po śmierci dowódcy dywizji gen. Józefa Kustronia (16 września) dostał się do niewoli niemieckiej. 20 października został zeń zwolniony. Powrócił do Piotrkowa i otworzył tam gabinet lekarski. Pracował też tam w PCK, Ubezpieczalni Społecznej i oddziale zakaźnym w Szpitalu św. Trójcy.
Od grudnia 1939 r. brał udział w działalności konspiracyjnej. Był pierwszym komendantem ZWZ w mieście. Od marca 1940 r. szef sanitarny obwodu piotrkowskiego ZWZ/AK. Aresztowany 2 listopada 1942 r. przez Niemców, był poddany torturom (złamano mu wszystkie palce u rąk i nóg). Wywieziony do obozu koncentracyjnego na Majdanku, podtrzymywał tam ducha współwięźniów. Od 1943 r. więziony w obozach koncentracyjnych w Gross Rosen i Sachsenhausen. Uwolniony przez oddziały alianckie, w maju 1945 r. powrócił do Polski.
Zamieszkał w Piotrkowie i podjął pracę zawodową.
Zmarł 6 lipca 1946 r. w Piotrkowie. Pochowany na Starym Cmentarzu przy ul. Cmentarnej w Piotrkowie Trybunalskim.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Virtuti Militari 5 kl.
Żonaty z Emilią Dubicką.
Jego pamięci poświęcono tablicę w kościele Panien przy ul. Rycerskiej w Piotrkowie Trybunalskim.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego 1934; „Monitor Polski” 1937, nr 64; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.