Urodził się w 1890 lub 1891 r. w Warszawie.
Od jesieni 1910 r. studiował na Wyższych Kursach Handlowych im. Zielińskiego, następnie na kursie pedagogicznym A. Zawadzkiego w Warszawie. Od września 1910 r. stał na czele organizacji wojskowej im. mjr. Waleriana Łukasińskiego. Od stycznia 1911 r. przejściowo stał na czele Delegacji Okręgowej Legii Niepodległości w Warszawie, następnie do 1912 r. był jej sekretarzem. W marcu 1911 r. założył tajną Armię Polską w Warszawie, od 23 października sprawował funkcję komendanta III okręgu Polskiej Drużyny Strzeleckiej (zabór rosyjski). Należał do głównych organizatorów drużyn.
W maju 1912 r. sprawował funkcję komendanta kursu oraz głównego wykładowcy na kursie skautowym w lesie Radogoszczy, zaś latem uczestniczył w kursie instruktorów skautowych w Skolem. W okresie od 29 czerwca do 15 lipca brał udział w I międzyzaborowym kursie instruktorów Polskiej Drużyny Strzeleckiej we Lwowie, zaś 15 października w II konferencji naczelnej tajnej Armii Polskiej, odbywającej się w tym mieście.
Od października 1912 r. mieszkał we Lwowie. W 1913 r. uzyskał najwyższy stopień w Polskiej Drużyny Strzeleckiej tj. podchorążego. W październiku 1913 r. wybrano go na członka Delegacji Naczelnej Legii Niepodległości.
Podczas I wojny światowej został przedstawicielem Komendy Naczelnej we Lwowie i wspólnie z Stefanem Dębem–Biernackim ogłosił mobilizację okręgu lwowskiego Polskiej Drużyny Strzeleckiej , po czym przybył do Krakowa. 5 sierpnia 1914 r. objął dowództwo samodz. plut. w baonie Mieczysława Norwida–Neugebauera, a od 8 sierpnia do końca września dowodził II plut. 2 komp. III baonu 1 pp LP. Uczestniczył w kampanii kieleckiej i działaniach nad Wisłą. Następnie przeszedł do służby tyłowej oraz w Komendzie Legionów. Przed połową 1915 r. mianowany chor. piech.
Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. podjął służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym, dowódca plut. w baterii „polówek” PPo abolicji procesu został uwolniony ułku Artylerii. Podczas przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) dostał się do niewoli austriackiej. Okarżony w procesie legionistów w Marmaros–Sziget (8 czerwca–30 września).
25 października 1918 r. przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany ppor. piech. (z dniem 1 marca). Zmarł 3 grudnia 1918 r. jako por. piech. w Warszawie. Pochowany na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, kwat. B–7.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908–1914, Warszawa 1935; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny t. 3, Warszawa 2006; Dziennik Stefana Dęba-Biernackiego, „Niepodległość” t. XXX/1999; H. Lewartowski, B. Pochmarski, J.A. Teslar, Szlakiem bojowym Legionów, Lwów 1915; Materiały do historii I Brygady, „Żołnierz Legionów i POW” 1939, nr 3–4; „Monitor Polski” 1930, nr 300; H. Odrowąż–Szukiewicz, Świadkowie wydarzeń 1918–1922, Warszawa 1990; Rarańcza. Zbiór opracowań w 15 lecie czynu zbrojnego, Warszawa 1933.