Antoni Owsionka

Urodził się 16 stycznia 1892 r. w Jaśle. Syn Andrzeja i Marianny z Habermannów. Brat Jana (zob.).

Uczył się w C.K. Gimnazjum w Sanoku, w roku 1911 zdał maturę. Podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie.

Po wybuchu I wojny światowej w grupie 31 ochotników dowodzonych przez dr. Tadeusza Bierczyńskiego 25 sierpnia 1914 r. wymaszerował z Wieliczki do Krakowa, gdzie wstąpił do Legionów Polskich. Przydzielony do 2 Pułku Piechoty LP, 30 września wyruszył na front w Karpaty. Walczył w kampanii karpackiej; w potyczkach i bitwach pod Marmaros-Sziget (8 października 1914), Nadwórną (24 października 1914) i Mołotkowem (29 października 1914). Od 15 listopada 1914 do 1 lutego 1915 r. leczył się w szpitalu. Następnie w oddziale telefonicznym 2 Pułku Piechoty II Brygady LP. Od kwietnia pełnił służbę w oddziale telefonicznym Komendy Legionów. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. od września podjął służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym w komp. telegraficznej w Przemyślu, następnie na Bukowinie. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków na Węgrzech. W kwietniu zbiegł z bratem Janem z obozu, następnie ukrywał się we Lwowie, na Śląsku i Warszawie. Od września 1918 r. pracował w sądzie cywilnym.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od 1 grudnia 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W latach 1919–1920 szef łączności 4 Dywizji Piechoty. 9 września 1920 r. zatwierdzony w stopniu kpt. łączn. (z dniem 1 kwietnia). Po zakończeniu wojny odkomenderowany celem ukończenia studiów prawniczych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ukończył je, uzyskując doktorat. Zweryfikowany jako kpt. Korpusu Sądowego z 1 czerwca 1919 r., w roku 1923 służył w Wojskowym Sądzie Okręgowym nr IV w Łodzi, a w roku 1924 w Wojskowym Sądzie Okręgowym nr II w Lublinie. 1 stycznia 1927 r. awansował na stopień mjr. KS. W roku 1928 oficer w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwie Spraw Wojskowych., w roku 1932 r. służył w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 kwietnia 1934 r. przeniesiony do dyspozycji ministra Poczt i Telegrafów na sześć miesięcy, ostatecznie z dniem 31 października 1934 r. przeszedł w stan spoczynku. Był wicedyrektorem Dyrekcji Okręgowej Poczt i Telegrafów w Warszawie, 1 grudnia 1934 r. został dyrektorem Departamentu Poczty w Ministerstwie Poczt i Telegrafów. Stanowisko to zajmował do września 1939 r.

Podczas II wojny światowej brał udział w powstaniu warszawskim na Żoliborzu. Służył w Obywatelskiej Straży Bezpieczeństwa pod pseudonimem. „Kazimierz”. Poległ 4 sierpnia 1944 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 i 5 kl., Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.