Antoni Robert Olbromski

Urodził się 6 czerwca 1896 r. w Tuszynie, Łódzkie. Syn Marcina, woźnego sądowego, i Katarzyny z Grzejdów.

Od 1906 r. uczył się w gimnazjum w Łodzi, a od 1915 r. w Gimnazjum im. J. Dąbrowskiego w Piotrkowie, w którym w 1916 r. zdał maturę. W okresie nauki szkolnej był prezesem koła samopomocy uczniowskiej i redaktorem pisma „Razem”. Od października do wiosny 1917 r. studiował na Wydz. Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Ze względów materialnych przerwał naukę i podjął pracę jako nauczyciel w gimnazjum, a potem referent w Sądzie Okręgowym w Łodzi.

Od 1915 r. należał do tajnego skautingu w Piotrkowie, a od 1916 r. do ZHP w Łodzi. Był kolejno zastępowym, plutonowym, komendantem obwodu i zastępcą komendanta okręgu, a od grudnia 1917 r. komendantem Okręgu Łódź ZHP. Równolegle działał w harcerskim oddziale wywiadowczym POW. W listopadzie 1918 r. mianowany komendantem Pogotowia Młodzieży w Okręgu Łódź. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r. Następnie sekretarz Komendy Drużyn Wielkopolskich ZHP i redaktor pisma Ruch Harcerski”.

W maju 1920 r. zgłosił się ochotniczo do WP. Skierowany do pracy plebiscytowej na Górnym Śląsku, był jednym z kierowników kursu dla harcerskich działaczy plebiscytowych. Od lipca członek, a od wrześia kierownik sekcji męskiej Inspektoratu Górnego Śląśka ps. „Sołtys”. Uczestnik II powstania śląskiego (sierpień 1920). Był też redaktorem pisma „Harcerz Śląski”. W maju 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. piech.

Od października 1919 r. kontynuował studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Poznańskiego i w 1923 r. uzyskał dyplom.

Równolegle pracował jako urzędnik w Sądzie Okręgowym. Po odbyciu aplikacji od 1925 r. sędzia pokoju, potem sędzia okręgowy śledczy i sędzia Sądu Okręgowego w Łodzi, a od 1934 r. sędzia Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Od 1928 r. był oddelegowany do Departamentu Administracyjnego Ministerstwa Sprawiedliwości, w którym od stycznia 1939 r. kierował referatem hipotecznym.

Jednocześnie aktywny w ruchu harcerskim. Od wiosny 1921 r. drużynowy, hufcowy, potem zastępca komendanta, a od 1924 r. komendant Chorągwi Łódzkiej ZHP. Jednocześnie przewodniczący Wydz. Wykonawczego Starszego Harcerstwa w Naczelnictwie ZHP. Od 1921 r. członek Naczelnej Rady Harcerskiej, od 1929 r. wiceprzewodniczący ZHP, a od 1931 do 1937 r. Naczelnik Harcerzy. Uczestnik VI (1931) i VII (1933) Międzynarodowej Konferencji Skautowej. W 1933 r. komendant polskiej wyprawy na IV Jamboree na Węgrzech, a w 1935 r. jubileuszowego (w 25. lecie harcerstwa) Zlotu Harcerstwa w Spale. Od lutego 1937 do wojny członek Głównej Kwatery Harcerzy.

Członek (od 1935) Rady Światowego Związku Polaków z Zagranicy oraz zarządu Ligi Morskiej i Kolonialnej.

Podczas II wojny światowej pracował jako kierownik biura Pracowniczej Komisji Samopomocy Społecznej pracowników miejskich w Warszawie do czasu jej rozwiązania w październiku 1942 r.

Od końca września 1939 r. brał udział w działalności konspiracyjnej. Przez cały czas sprawował funkcję sekretarza generalnego tajnego Naczelnictwa ZHP (Szarych Szeregów). Jednocześnie od wiosny 1940 do jesieni 1943 r. przewodniczący Sądu Kapturowego (potem: Wojskowego Sądu Specjalnego) Okręgu Warszawa–Miasto ZWZ/Okręgu Warszawa AK ps. „Krauze”. Podczas powstania warszawskiego przewodniczący Wojskowego Sądu Specjalnego Obwodu Żoliborz AK. Po kapitulacji oddziałów powstańczych zbiegł z obozu przejściowego w Pruszkowie. Pracował jako nauczyciel w Głownie koło Łowicza.

W lutym 1945 r. rozpoczął pracę w sądownictwie. Od maja mieszkał we Wrocławiu, gdzie organizował polskie sądownictwo na terenie apelacji wrocławskiej. Od lipca 1945 do marca 1948 r. prezes Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu. Równocześnie od kwietnia 1946 r. sprawował nadzór nad sądownictwem na terenach Ziem Odzyskanych. Przewodniczący Komisji Popularyzacji Prawa we Wrocławiu i wykładowca w tamtejszej Szkole Prawniczej Ministerstwa Sprawiedliwości. Od 1948 r. pracował jako notariusz we Wrocławiu, a od 1954 r. w Łodzi.

Prezes oddziału wrocławskiego i od października 1947 r. członek Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Demokratów, a potem też członek Zarządu Głównego Związku Pracowników Sądowych i Prokuratorskich RP.

Zmarł 28 lipca 1958 r. w Łodzi i tam został pochowany.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 4 kl.

Żonaty z Włodzisławą Nakielską (zob.), miał córkę Hannę i syna Janusza (10 V 1929–13 VIII 1944), który jako łącznik 4 komp. baonu AK „Gustaw” ps. „Januszek” zginął w powstaniu warszawskim.