Antoni Witold Balinger

Urodził się 25 czerwca 1886 r. w majątku Szczorsy na Nowogródczyźnie. Syn Zenona Roberta i Marii z Ejgierdów.

W latach 1899-1906 uczęszczał do szkoły realnej w Wilnie. Po uzyskaniu matury w latach 1907-1908 studiował prawo na uniwersytecie w Dorpacie, a od 1910 r. do wojny na Wydz. Budownictwa Lądowego Politechniki Lwowskiej. W 1914 r. uzyskał absolutorium.

W czasie I wojny światowej od 6 sierpnia 1914 r. służył w oddziale J. Piłsudskiego ps. „Soroka”. Początkowo dowodził sekcją w baonie uzupełniającym, w połowie października został podoficerem 4 kompanii I baonu 1 pp LP, zaś rok później podoficerem rachunkowym swojego baonu i oddziału sztabowego 1 pp LP. W okresie od 25 maja do 30 lipca 1916 r. był słuchaczem kursu oficerów gospodarczych, zorganizowanego przy Komendzie Legionów. Po jego ukończeniu (mianowany chor. rach. ze starszeństwem z 1 lipca) 13 sierpnia został oficerem kasowym swojego pułku. 1 kwietnia 1917 r. otrzymał stopień ppor. rach.

Po kryzysie przysięgowym od 18 października był likwidatorem rachunków rozwiązanego 1 pp LP w Dowództwie Uzupełnień PKP. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) 18 lutego został internowany przez Austriaków. Do 27 lipca więziony w obozie w Taraczköz i Bustyahaza na Węgrzech.

Zwolniony, wstąpił do PSZ. Od 6 sierpnia służył w komisji gospodarczej 1 pp. 12 października otrzymał stopień por. rach. 6 listopada mianowano go kierownikiem komisji gospodarczej I BP.

Po rozbrojeniu Niemców pozostawał na zajmowanym stanowisku do 9 stycznia 1919 r., po czym został kierownikiem komisji gospodarczej DOGen Warszawa, a od 1 kwietnia komisji gospodarczej intendentury tegoż dowództwa. 1 września objął funkcję referenta Głównej Kasy Wojskowej. Od 1 listopada 1919 do 7 kwietnia 1920 r. był słuchaczem w Wyższej Szkole Intendentury. 2 stycznia mianowany mjr. int. 8 kwietnia został referentem Oddz. IV sztabu MSWojsk; służył w nim do końca wojny.

Zweryfikowany jako mjr int. z 1 czerwca 1919 r., od 22 sierpnia 1921 r. kierował referatem oddziału administracyjnego Szefostwa Administracji Armii, a od 13 listopada 1923 r. referatem żywnościowym szefostwa intendentury DOK nr III w Grodnie. Od 2 listopada 1925 do 14 października 1926 r. był słuchaczem kursu w Wyższej Szkole Intendentury, a następnie kierował Rejonowym Kierownictwem Intendentury w Wilnie (od 15 października 1926 r.). 9 grudnia 1927 r. został pełniącym obowiązki szefa 3 Okręgowego Szefostwa Intendentury, a 1 kwietnia 1929 r. kierownikiem Rejonowego Kierownictwa Intendentury Grodno I. 1 kwietnia 1932 r. otrzymał stanowisko szefa intendentury OK nr III, lecz już 30 czerwca z uwagi na stan zdrowia przeszedł w stan spoczynku.

Mieszkał w Grodnie. Był pracownikiem kontraktowym Komendy Głównej Policji Państwowej.

W sierpniu 1939 r. powołany do służby czynnej w WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał m.in. w obozie w Kozielsku.

Wysłany z obozu na podstawie listy nr 029/1 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Żonaty z Łomonowiczówną, małżeństwo to pozostało bezpotomne.

Poświęcono mu tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.