Antonia Hellerowa

Urodzła się 27 marca 1895 r. w Warszawie. Córka Kazimierza Juliana, architekta, i Zofii z Hiszpańskich.
Uczyła się w Zakładzie Naukowym Marii Frenklównej we Lwowie, zdając egzamin dojrzałości z odznaczeniem w 1914 r. Studiowała na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w roku akademickim 1915/16, a następnie kontynuowała je (od 1917 r.) na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie uzyskując w 1928 r. tytuł doktora wszech nauk medycznych.
Należała do skautingu, była jedną z pierwszych skautek na ziemiach polskich. Już na przełomie 1910/1911 r. działała w zastępie skautek założonym i prowadzonym przez Olgę Drahonowską (Małkowską), a następnie od 22 maja 1911 r. w III Drużynie Skautek im. Emilii Plater we Lwowie, gdzie sprawowała funkcję zastępowej. W październiku 1911 r. założyła i do 1914 r. prowadziła drużynę skautek w gimnazjum żeńskim Marii Frenklówny w Lwowie. W lipcu 1914 r., na zaproszenie Olgi Małkowskiej, pełniła funkcję przybocznej na pierwszym stałym obozie skautek pod namiotami na Polanie Hurkotne w Tatrach.
W czasie I wojny światowej działała, jako przyboczna, w 2 Drużynie Skautek im. Emilii Plater w Zakopanem. W ramach drużyny prowadziła jadłodajnię „Herbaciarnię” dla najuboższych i pracowała ochronce dla dzieci legionistów w Zakopanem. Po wyjeździe drużynowej Olgi Małkowskiej z Zakopanego, 25 lutego 1915 r. przejeła drużynę, którą prowadziła do września 1915 r.
W okresie od 2 marca do września 1915 r. sanitariuszka w szpitalu dla legionistów w Domu Zdrowia „Bratniej Pomocy” w Zakopanem. Po jego likwidacji przez władze austro-wegierskie, przeniosła się do Krakowa, gdzie pracowała w szpitalu dla jeńców rosyjskich, a następnie od lutego 1916 do maja 1917 w Kolumnach Epidemicznych Książęco-Biskupiego Komitetu Pomocy dla Dotkniętych Klęską Wojny. W 1916 r. zachorowała na tyfus plamisty. Od lutego 1918 r. należała do oddziału żeńskiego POW we Lwowie.
Od 2 listopada 1918 r. w stopniu szer. uczestniczyła w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należała do załogi odcinka I (pododcinek Szkoła Kadecka). Od 5 listopada do 5 grudnia służyła w sanitariacie. 17 listopada na krótko dostała się do niewoli ukraińskiej. Następnie do jesieni 1919 r. w lotnym okm mjr. Izydora Modelskiego. Potem do grudnia przebywała na Wojskowym Kursie Medyków we Lwowie. Po jego ukończeniu do czerwca 1920 r. służyła w szpitalu wojskowym „Dom Inwalidów”. W lipcu przydzielona do czołówki sanitarnej szpitala polowego 1 DP Leg nr 101 i służyła tam do kwietnia 1921 r.
Należała do Zw. Legionistów Polskich.
W niepodległej Polsce mieszkała we Lwowie. Pracowała w laboratorium Instytutu Higieny Uniwersytetu Jana Kazimierza.
Po II wojnie światowej w 1945 r. z rodziną przeniosła się ze Lwowa do Wrocławia, a stamtąd w 1951 r. do Warszawy. Praktyki lekarskiej nie kontynuowała.
Zmarła 10 czerwca 1978 r. w Warszawie i została pochowana na Cmentarzu Komunalnym Północnym kwat. W-VII-4.
Odznaczona Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Opublikowała: W służbie sanitarnej, w: Służba Ojczyźnie. Wspomnienia uczestniczek walk o niepodległość 1915-1918, Warszawa 1929.
Zamężna (od 5 XII 1918) z Henrykiem Kazimierzem Dobranickim (zob.), a po jego śmierci (od 11 XI 1922.) z Józefem. Hellerem (zob.), z którym miała córki Janinę (ur. 1924), Zofię (ur. 1926), Marię (2 III 1928-24 I 2004) zamężną Kalman i Jadwigę (15 X 1938-3 I 1977) zamężną Chorzewsa.