Urodził się 7 grudnia 1897 r. w Olkuszu.
Ukończył Jarosławski Korpus Kadetów w Moskwie oraz tamtejszą Aleksandryjską Szkołę Wojskową.
W czasie I wojny światowej od 1 maja 1916 r. w 24 pstrz. 1 października mianowany chor. piech. Od lutego do marca 1917 r. był dowódcą plut. w 282 pstrz. Następnie zajmował takie samo stanowisko w 744 pstrz. Awansował na ppor. piech. Od sierpnia do października przebywał w szpitalu w Wolmarku. Po rekonwalescencji został dowódcą komp. zwiadu 434 pstrz.
Po przewrocie bolszewickim od 12 listopada 1917 r. w I Korpusie Polskim w Rosji. Przydzielony do Legii Rycerskiej, 20 stycznia 1918 r. w Homlu został uwięziony przez bolszewików, lecz wkrótce zbiegł i powrócił do oddziału. Po demobilizacji korpusu latem przedostał się na Syberię.
Początkowo służył w 1 psp, lecz już we wrześniu został skierowany do szkoły oficerskiej w Nowonikołajewsku. Po jej ukończeniu 7 czerwca 1919 r. przydzielony do 2 psp w 5 Dywizji Syberyjskiej. Był dowódcą plut., a od 19 września do 2 listopada komp. zwiadu, dowodził też oddziałem konnych zwiadowców pułku. Po kapitulacji dywizji na stacji Klukwiennaja (10 stycznia 1920) dostał się do niewoli bolszewickiej, z której rychło zbiegł. Przedostał się do Estonii, skąd 11 sierpnia dostarł do Warszawy.
Od 19 sierpnia dowodził 3 komp. 2 Syberyjskiego pp (potem: 83 pp). Brał udział w walkach z bolszewikami. 19 stycznia 1921 r. awansował na por. piech. W lutym i marcu przebywał na kursie doszkalającym w Grudziądzu.
Po jego ukończeniu powrócił do pułku, w którym dowodził 1 i 2 komp. Zweryfikowany jako por. piecch. z 1 czerwca 1919 r. W latach 1923–1924 adiutant baonu sztabowego, a potem ponownie dowódca komp. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na kpt. piech. 5 listopada 1928 r. przeniesiony do 1 pp leg, sprawował funkcje dowódcy komp. i adiutanta pułku. 3 listopada 1932 r. powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w 1933 r. nie ukończywszy szkoły powrócił do pułku. 17 czerwca 1934 r. przeniesiony do 85 pp, 1 stycznia 1935 r. awansował na mjr. piech. Był dowódcą baonu w tym pułku. Od 11 kwietnia 1938 r. dowodził III baonem 80 pp.
Podczas II wojny światowej na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Walczył w okolicach Mławy, a potem od 14 września uczestniczył w obronie Pragi. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) uniknął niewoli i w listopadzie przedostał się do Francji. W lutym 1940 r. został dowódcą IV baonu Samodz. Bryg. Strz. Podhalańskich. Na jego czele uczestniczył w kampanii norweskiej (m.in. bitwa o Narvik) i francuskiej (maj-czerwiec 1940). Po rozwiązaniu brygady ewakuowany do Wlk. Brytanii. Tam pełnił służbę w 1 Korpusie Polskim.
Po zakończeniu wojny i demobilizacji pozostał na emigracji.
Zmarł po 1946 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; T. Jurga, W. Karbowski, Armia „Modlin” 1939, Warszawa 1987; „Monitor Polski” nr 179/1931; D. Radziwiłłowicz, Żołnierze 5 Dywizji Strzelców Polskich w bolszewickiej niewoli i ch repatriacja, „Przeglad Wschodnioeuropejski” t. VIII/1/2017; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.