Artur Górski

Urodził się 13 września 1879 r. w majątku Ninków pow. Końskie. Syn Jana, powstańca 1863 r., i Zofii z Żarskich.

Ukończył gimnazjum w Radomiu. Wyjechał wówczas do Warszawy, gdzie zdobył wykształcenie techniczno-mechaniczne. Pracował w cukierni jako technik-mechanik. Za udział w manifestacji w mmaju 1900 r. został aresztowany przez władze rosyjskie i osadzony w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Zwolniony, powróciłdo pracy niepodległościowej, kolportując ulotki.

W 1902 r. wcielony do armii rosyjskiej. Służył w Kijowie. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1906). Podczas wojny mianował oficerem.

Po jej zakończeniu i demobilizacji pozostał w Mandżurii i do 1909 r. pracował na kolei w Charbinie. Pracował społecznie wśród Polaków, zakładając teatr i prowadząc edukację. W 1910 r. powrócił do kraju i zamieszkał w Wieluniu. Pracował jako kontroler akcyzy.

Jednocześnie organizował biblioteki, straż ogniową i teatr.

W czasie I wojny światowej 30 lipca 1914 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej, dowodził komp. saperów. Był trzykrotnie ranny.

Po rewolucji lutowej 1917 r. w Rosji działacz Zw. Wojskowych Polaków. Wstąpił do II Korpusu Polskiego. Dowodził 4 komp. saperów, a od 2 lutego 2 psap. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej w Brześciu nad Bugiem.

Od 11 listopada 1918 r. w WP. Przydzielony do 1 pinż., od 20 listopada był dowódcą 2 (potem 3) baonu saperów. W styczniu 1919 r. został p.o. dowódcy 1 pinż. Od kwietnia szef inżynierii i saperów w dowództwach Fronttu Litewsko-Białoruskiego, 4 Armii, Frontu Północno-Wschodniego. Z dniem 1 kwietnia 1920 r. awansował na mjr. sap. Podczas przygotowań do bitwy warszawskiej w 1920 r. dowodził grupą saperską fortyfikującą Węgrów i Dęblin, po czym w sierpniu został szefem inżynierii i saperów Frontu Północnego. Od listopada 1920 do lutego 1921 r. szef inżynierii i saperów 3 Armii, a potem 3 DP Leg.

Od czerwca 1921 do końca 1922 r. dowodził 2 psap. Zweryfikowany jako płk sap. z 1 czerwca 1919 r. Następnie dowódca 7 psap. W końcu grudnia 1925 r. przeniesiony na dowódcę 29 pp. 16 czerwca 1927 r. został dowódcą 6 Brygady KOP w Wilnie. Dowodził nią do 28 lutego 1929 r., po czym 30 września przeszedł w stan spoczynku.

Był administratorem dóbr Zawieprzańskich Krystyna Ostrowskiego. Mieszkał w majątku Jawidz na Lubelszczyźnie.

Członek Zw. Kaniowczyków i Żeligowczyków (prezes zarządu okręgu Lublin).

Zginął 28 września 1939 r. podczas walki oddziałów 1 puł z Niemcami. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Kijanach.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.