Artur Jaromir Ostapowicz

Urodził się 5 stycznia 1897 r. w Ustrzykach Dolnych pow. Lesko. Syn Mikołaja i Eugenii z Czepiłów. Brat Stanisława Jerzego (zob.).

Ukończył pięć klas szkoły realnej w Czerniowcach (Lwowie?).

Podczas I wojny światowej od 19 września 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Zaremba”. Służył w 1 komp. 2 pp LP. Przeszedł cały szlak bojowy pułku, był ranny pod Hruziatynem (21 czerwca 1916).

W następstwie kryzysu przysięgowego 1 września 1917 r. wcielony do armii austro–węgierskiej. 3 marca 1918 r. zdezerterował, przedostając się do I Korpusu Polskiego w Bobrujsku. Służył w oddziale kontrwywiadowczym korpusu. Po jego demobilizacji wyjechał do Odessy, a stamtąd na Murmań, gdzie podjął służbę w polskim oddziale. Ukończył sześciotygodniowy oficerski kurs aplikacyjny w Archangielsku i 15 grudnia 1918 r. awansował na sierż., a 1 marca 1919 r. na pchor. W grudniu z oddziałem powrócił do Polski. 1 lutego 1920 r. wcielony do 64 pp, jako dowódca plut., potem komp., walczył z bolszewikami. Był dwukrotnie lekko ranny. 1 listopada 1920 r. mianowany ppor. piech.

W lasach nad jeziorem Onega wstąpił do oddziału mjr. Glińskiego i walczył w jego szeregach z nadzwyczajną odwagą i poświęceniem. Biorąc udział w ryzykownych wypadach oddziału, powierzone mu zadania wykonywał ściśle, niejednokrotnie narażając życie. Podczas jednego z wypadów został odcięty przez bolszewików, przedostał się na ich tyły i po 10 dniach wrócił przez bagna i lasy do oddziału, przynosząc cenne wiadomości o nieprzyjacielu. Po włączeniu oddziału mjr. Glińskiego do Oddziału Murmańskiego, jako szef kompanii i dowódca plutonu, brał udział w walkach, dając dalsze dowody odwagi i poświęcenia. Po powrocie do Polski natychmiast zgłosił się do WP i jako plut. pchor. wraz z 64 pp walczył na froncie bolszewickim, gdzie został dwukrotnie ranny.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. piech., do 1934 r. służył w 64 pp. Był dowódcą komp., szkoły podoficerskiej, adiutantem pułku, kierownikiem hufca i powiatowym komendantem PW i WF. Ukończył kurs dowódców komp. w Głównym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie i kurs uzupełniający dla żołnierzy uczniów przy Dowództwie Okręgu Korpusu nr VI (w 1923 uzyskał eksternistycznie maturę). Przejściowo (1 lipca–15 września 1925) w nowosformowanym baonie ckm typ A. Potem powrócił do 64 pp, w którym służył do 25 maja 1934 r. Następnie od sierpnia w 4 Okręgowym Urzędzie WF i PW. Wiosną 1939 r. był kierownikiem referatu wyszkolenia.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 029/1 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości z mieczami, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, angielskim Krzyżem Wojskowym oraz Orderem Za Wybitne Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty (od 22 IX 1923) z Ksawerą Hauser, miał z nią córki Krystynę zamężną Wieczorek, Ewę (zm. 18 I 1945), która wraz z matką zginęła podczas bombardowania Łaska, oraz syna Adama.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.