Artur Lamecki

Urodził się 15 kwietnia 1899 r. w Tomaszowie Mazowieckim. Syn Jana i Michaliny z Remiszów.

W czasie I wojny światowej w POW ps. „Leliwa”. W listopadzie 1918 r. dowodził oddziałem żandarmerii w Tomaszowie Mazowieckim.

Od 1918 r. w WP. W składzie 28 pp brał udział w walkach z Czechami i bolszewikami. Na przełomie lipca i sierpnia 1920 r. skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. Po jej ukończeniu jako pchor. 14 grudnia przydzielony do 14 pp.

Mianowany 1 kwietnia 1921 r. ppor. piech., służył w baonie zapasowym 14 pp. W czerwcu pełnił służbę w 4 psk. Zweryfikowany jako ppor. piech. z 1 stycznia 1921 r., 1 stycznia 1923 r. awansował na por. piech. W 14 pp służył do drugiej połowy lat 30. Ukończył kurs doszkalający młodszych oficerów piechoty w Warszawie (1923-1924), kurs w Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu (1924) i kurs WF w Poznaniu (1929). W 1931 r. komendant powiatowy PW w Lipnie, następnie dowódca 9 komp. 14 pp (wrzesień 1934). Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. piech., dowodził 7 komp. 14 pp. W latach 1937-1938 komendant powiatowy PW na powiat nieszawski. W grudniu 1938 r. przeniesiony do pułku KOP „Sarny”. Od 16 stycznia 1939 r. był komendantem powiatowym PW w Kostopolu.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 029/1 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty (od 19 IX 1928) z Marią Izabelą Wąsowską.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.