Artur Łazarski

Urodził się 20 lutego 1897 r. w Wadowicach. Syn Stanisława, posła do Sejmu Krajowego we Lwowie, i Marty ze Szermańskich.

Uczył się w gimnazjum w Wadowicach, a potem w Krakowie (maturę wojenną uzyskał w 1919 r.).

W czasie I wojny światowej od 8 lutego 1915 r. w Legionach Polskich ps. „Korucki”. Służył w I plut. 1 szw. 1 puł LP. Uczestniczył w walkach nad Nidą, w Sandomierskiem, na Lubelszczyźnie i Wołyniu. Chory na tyfus plamisty, dezynterię i zapalenie stawów od 13 stycznia do 15 sierpnia 1916 r. leczył się w szpitalu w Kowlu i w szpitalu Czerwonego Krzyża w Białej. Po rekonwalescencji powrócił do służby liniowej. Następnie jako „siła biurowa” w Głównym Urzędzie Zaciągu w Kielcach.

Od 17 grudnia 1918 r. w Wojsku Polskim. Początkowo służył w 2 pszwol, a od 1 lutego 1919 r. w 1 psk. Był adiutantem II dyonu, a następnie pułku. Mianowany 1 lutego 1920 r. ppor. kaw. , 12 czerwca 1922 r. awansował na por. kaw. 7 lipca przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. kaw. z 1 czerwca 1919 r..

Zamieszkał w Krakowie. Ukończył wyższą szkołę hodowli zwierząt futerkowych, drobiu i gospodarstwa wiejskiego (?) w Vaux-la-Douce we Francji. Gospodarkował w swoim majątku w Witkowicach koło Kęt. Od 1934 r. pracował jako kierownik działu egzekucyjnego w Urzędzie Skarbowym w Myślenicach. W następstwie wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie w marcu 1939 r. wydalony z korpusu oficerskiego WP.

Podczas II wojny światowej udzielał wsparcia materialnego rodzinom więźniów obozów koncentracyjnych z Witkowic.

Po 1945 r. fundator wielu społecznych inicjatyw na tym terenie.

Zmarł 14 września 1983 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Felicją Lubieniecką, miał z nią córki Izabelę (1922-2012) zamężną Ożegalską i Magdalenę (ur. 1923) zamężną Kluba.