Artur Walenty Hausner

Urodził się 5 listopada 1870 r. w Kończycach pow. Nisko. Syn Karola, dzierżawcy ziemskiego, i Franciszki z Bochenków. Uczył się w gimnazjum w Rzeszowie i Krakowie, studiował na politechnikach we Lwowie i Zurychu, uzyskał dyplom inżyniera lądowego. W okresie nauki w Krakowie kierował tajną organizacją samokształceniową, w czasie studiów we Lwowie związał się z ruchem socjalistycznym. Po ukończeniu studiów prowadził biuro inżynierskie oraz pracował w Wydz. Krajowym we Lwowie. Od 1892 r. członek kierownictwa PPSD, od 1906 r. członek Komitetu Wykonawczego. W 1913 r. został przedstawicielem partii w Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych (członek komisji skarbowej). Wiceprezes pierwszego Zarządu Głównego Uniwersytetu Ludowego im. A. Mickiewicza. Współzałożyciel socjalistycznego pisma satyrycznego „Cięgi” (1899 r.). W czasie I wojny światowej od 16 sierpnia 1914 r. zastępca członka Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1915 r. przeprowadził w USA ponad 50 wieców i przyczynił się do utworzenia ponad 200 Komitetów Obrony Narodowej, popierających wojskową działalność J. Piłsudskiego. W 1917 r. przez kilka miesięcy służył w Legionach Polskich. Był żołnierzem 1 komp. saperów. Następnie przebywał w Krakowie i Lwowie, gdzie w październiku 1918 r. współtworzył Komitet Bezpieczeństwa i Dobra Publicznego, prowadzącego rokowania z Ukraińcami. W 1918 r. został redaktorem naczelnym i wydawcą „Dziennika Ludowego” we Lwowie (do 1934 r.). Szef resortu kolei i dróg w Tymczasowej Komisji Rządzącej, następnie w 1919 r. szef Wydz. Dróg w Komisji Rządzącej dla Galicji, Śląska Cieszyńskiego, Górnej Orawy i Spiszu. Od 1919 r. należał do PPS. W latach 1919-1923 i 1926-1939 członek Rady Naczelnej partii. Od czerwca do lipca 1920 r. wiceminister Robót Publicznych. Ponownie to stanowisko zajmował od lutego do kwietnia 1926 r. Wieloletni radny Lwowa, od 1927 r. był delegatem tego miasta do Zarządu Zw. Miast Polskich. Poseł do Sejmu Ustawodawczego, powołany dekretem Naczelnika Państwa jako poseł z Galicji Wschodniej. Ponownie wybrany w 1922 r. w okręgu wyborczym nr 50 (Lwów-miasto) i w 1928 r. z listy państwowej, we wszystkich kadencjach był członkiem Klubu Związku Parlamentarnego Polskich socjalistów. Funkcję poselską sprawował do 1930 r. W czasie II wojny światowej na przełomie 1939/1940 r. reprezentował PPS w tzw. Komitecie Polskim we Lwowie (potem: wydział sztabu Komendy ZWZ-1). Aresztowany przez sowieckie NKWD we Lwowie. Zmarł 16 września 1941 r. w więzieniu w Woroneżu. Odznaczony Krzyżem Niepodległości. Żonaty (od 1919 r.) z Marią Ewą Grekowicz.