Urodziła się 20 sierpnia 1896 r. w Schodnicy koło Borysławia. Córka Józefa i Walerii z Podoskich.
Po uzyskaniu matury (1913 r.) podjęła studia filozoficzne na Uniwersytecie Lwowskim.
W czasie I wojny światowej ukończyła kurs sanitarny, a następnie pracowała we lwowskim sanatorium Czerwonego Krzyża.
Uczestniczyła w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Do 1919 r. sanitariuszka w WP. W 1921 r. udzielała pomocy powstańcom śląskim.
Początkowo pracowała w poradni przeciwgruźliczej, a następnie opiekowała się ociemniałymi. Na potrzeby Zw. Ociemniałych pisała książki dla dzieci.
Podczas II wojny światowej brała udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Służyła (jako przełozona) w Szpitalu Maltańskim. Po zakończeniu walk organizowała tajne kursy sanitarne dla kobiet zgłaszających się do pracy w szpitalach, punktach sanitarnych i formacjach konspiracyjnych. Jako pielęgniarka pracowała w tym szpitalu podczas powstania warszawskiego. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października 1944) ewakuowana do obozu w Pruszkowie.
Po wojnie skierowana przez PCK do Częstochowy. Tam uczestniczyła w uruchamianiu Szpitala Maltańskiego.
Zmarła w maju 1968 r. w Zielonce koło Warszawy.
Odznaczona Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości, w PRL otrzymała Krzyż Walecznych po raz drugi.
Zamężna z Władysławem Glińskim (zob.), małżeństwo to było bezpotomne.
H. Kamińska, Barbara Glińska (1896-1968), http://www.wmpp.org.pl/pl/pielegniarki-na-frontach/ii-wojna-%C5%9Bwiato… [dostęp 16 VIII 2020]; „Monitor Polski” nr 255/1933.