Urodził się 5 marca 1885 r. w Zawierciu. Syn Aleksandra, policjanta.
Od 1902 r. pracował jako stolarz w hucie „Katarzyna” w Sosnowcu.
W 1905 r. wstąpił do PPS. Stał na czele Komitetu PPS w swojej hucie. Był organizatorem OB w dzielnicy Sielec. Kierował strajkami w hucie „Katarzyna”. Uczestniczył w akcjach bojowych. W 1906 r. uczestniczył w kursie instruktorskim w Krakowie. Po rozłamie w PPS (listopad 1906) początkowo opowiedział się po stronie PPS-Lewicy, lecz po kilku miesiącach przeszedł do PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Uczestniczył w zamachu na prowokatora Saczenkę. Na skutek zdrady Edmund Tarantowicza został 27 listopada 1907 r. aresztowany. Początkowo więziony w Piotrkowie, a następnie w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Prawdopodobnie w 1909 r. został skazany przez Wojskowy Sąd Okręgowy na sześć lat katorgi. W końcu września lub na początku października 1913 r. zbiegł ze szpitala w Radomsku.
Po zakończeniu I wojny światowej powrócił do Sosnowca. Sparaliżowany, pracował jako dozorca drogowy.
Należał do Stow. b. Więźniów Politycznych. Po rozłamie w PPS po 1928 r. założył w Sosnowcu prorządowy Związku b. Więźniów Frakcji Rewolucyjnej.
Po 1929 r. pracował zawodowo w Państwowych Wodociągach w Maczkach koło Sosnowca.
Zmarł około 1942 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.
A. Bień, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987; „Monitor Polski” nr 64/1931; „Nowa Gazeta Łódzka” nr 36/1913.