Bojownikom niepodległości

Benedykt Jacorzyński

(1888–1963)

Benedykt JacorzyńskiUrodził się 24 maja marca 1888 r. w Mielnicy Podolskiej pow. Borszczów. Syn Franciszka i Anny z Biłousów.

Ukończył szkołe ludową w Mielnicy oraz seminarium nauczycielskie w Zaleszczykach.

Pracował jako kierownik szkoły w m. Wisznice. Zdał egzaminy, nadające mu prawo pracy w szkołach średnich.

Był poborcą na Fundusz Stypendialny im. hetmana Stanisława Żólkiewskiego w Tyśmienicy. Następnie w tamtejszej XXVII Polskiej Drużynie Strzeleckiej. W czerwcu 1913 r. przyjęty do tajnej Armii Polskiej.

W 1914 r. zmobilizowany do armii austro-węgierskiej, walczył m.in. na froncie włoskim, był ranny.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce pracował jako kierownik szkół na Podolu i Podlasiu, w połowie lat 20. był inspektorem szkolnym w Sokołowie Podlaskim, a na początku lat 30. w Kaliszu. Następnie st. radca Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego.

Po II wojnie światowej przeszedł na emeryturę.

Zmarł 25 listopada 1963 r. w Warszawie.

Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Heleną Schlechta, miał córkę Sławomirę (1910–1993) i syna Tadeusza (1912–1979), nauczyciela.

Źródła

H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908–1914, Warszawa 1935; „Monitor Polski” nr 217/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; K. Urbanowicz, Babcia Ezoteryczna. Z szuflad starego biurka „Ostatnie łzy”, www.spolkimiejskie.wordpress.com/2020/02/16/babcia-ezoteryczna-z-szuflad-starego-biurka-ostatnie-lzy/ [dostęp 10 III 2021].