Bojownikom niepodległości

Bernard Jasiński

(1897–po 1945)

Urodził się 3 lipca 1897 r. w Augustowie. Syn Mateusza i Kazimiery z Szypulskich.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. 19 grudnia w stopniu chor. przydzielony do formowanego Wileńskiego pstrz (potem: 85 pp). Mianowany ppor. piech, uczestniczył w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Ranny 5 listopada 1919 r. pod Leplem. Następnie służył w 7 komp. Ranny 17 kwietnia 1920 r. w okolicach Lepla. W czerwcu był dowódcą 3 komp. 85 pp. Potem służył w 79 pp. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Przed 1928 r. przemianowany na oficera służby stałej (por. piech. z 1 lipca 1919 r.) i awansowany 1 stycznia 1930 r. na kpt. piech., co najmniej do 1932 r. służył w 79 pp. W 1935 r. w 80 pp. Przeniesiony do służby intendentury, wiosną 1939 r. był oficerem gospodarczym 11 pp.

Podczas kampanii 1939 r. oficer płatnik pułku.

W listopadzie 1945 r. czasowo przebywał we Francji.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.

Źródła

„Monitor Polski” nr 258/1933; „Narodowiec” nr 264/1945; J. Przemsza-Zieliński, Księga wrześniowej chwały pułków śląskich t. I, Katowice 1989; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; B. Waligóra, Dzieje 85 pułku strzelców wileńskich, Warszawa 1994.