Bogdan Feliks Górski

Urodził się 9 października 1897 r. w Piotrkowie. Syn Feliksa i Jadwigi z Bałdowskich.

Ukończył szkołę powszechną w rodzinnym mieście, po czym uczył się w tamtejszym gimnazjum.

W czasie I wojny światowej od 30 sierpnia 1915 r. w Legionach Polskich. Wcieloy do oddziału telefonicznego 6 pp LP, w jego składzie 12 września wyruszył na front. Podczas działań na Wołyniu 8 marca 1916 r. na patrolu został ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej. Leczył się w szpitalu, po czym został osadzony w obozie jenieckim. Po rewolucji w Rosji uwolniony.

20 października 1917 r. wstąpił do 2 DStrz I Korpusu Polskiego. Ukończył kurs oficerski, awansując na kpr. Brał udział w walkach z bolszewikami. Po demobilizacji korpusu 3 lipca 1918 r. powrócił do Piotrkowa.

18 października 1918 r. wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Służył w 1 pp PSZ (potem: 7 pp leg). 14 marca 1919 r. przeniesiony do 5 pp leg, był dowódcą sekcji. W składzie pułku od kwietnia brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim, na Łotwie, Ukrainie, podczas działań odwrotowych, w natarciu znad Wieprza i w bitwie niemeńskiej. Awansował na sierz.

W styczniu 1921 r. skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy, po jej ukończeniu z dniem 1 czerwca 1922 r. mianowany ppor. piech.

Przydzielony do 54 pp, był dowódcą plut. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1921 r. Od lutego do lipca 1923 r. przebywał na kursie doszkalającym w Grudziądzu. 11 sierpnia 1928 r. przeniesiony do 68 pp, był dowódcą plut. w komp. szkolnej. Od 30 grudnia oficer administracyjno-materiałowy pułku.

Awansowany 1

stycznia 1929 r. na kpt. piech., od 6 marca 1930 r. dowodził 7 komp. 19 września został dowódcą komp. szkolnej. W 68 pp służył co najmniej do 1932 r. W 1935 r. w KOP. Wkrótce potem przeniesiony do 25 pp, wiosną 1939 r. dowodził 4 komp. W końcu sierpnia przydzielony do Ośrodka Zapasowego 7 DP.

Podczas kampanii 1939 r. dowódca baonu 146 pp rez. Uczestniczył w walkach koło Rozprzy i Piotrkowa. Po zakończeniu walk na przełomie września i października wstąpił do organizacji konspiracyjnej skupiającej b. żołnierzy 25 pp. W końcu miesiąca oddany do dyspozycji ppłk. dypl. Leopolda Okulickiego, został oficerem organizacyjnym Służby Zwycięstwu Polski i Związku Walki Zbrojnej na terenie Łaska i Wielunia, które wkrótce znalazły się na terytorium wcielonym do Rzeszy. Kierował scalaniem małych grup konspiratorów ze Związkeim Walki Zbrojnej. Od stycznia do marca 1940 r. organizator i szef komórki Oddz. III Komendy Okręgu ZWZ Łódź. W marcu mianowany Inspektorem Rejonowym Sieradzko-Wieluńskim. Z dniem 15 sierpnia 1940 r. awansował na mjr. piech. Wobec groźby aresztowania 22 października 1942 r. podjął próbę przejścia granicy Generalnej Guberni w rejonie Grabicy. Ciężko ranny podczas jej przejścia, pod nazwiskiem „Aleksy Smirnow” został aresztowany. Przewieziony do szpitala w Pabianicach.

Zmarł 23 października 1942 r. w szpitalu. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Łasku.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, srebrnym Krzyżem Zasługi z mieczami i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał order Virtuti Militari 5 kl.

Żonaty, miał dwie córki i syna.