Bogumił Hummel

Urodził się 13 sierpnia 1875 r. w Warszawie. Syn Bogumiła, powstańca 1863 r., i Jadwigi z Ładnowskich. Brat Henryka Jana (zob.).
Ukończył gimnazjum w Warszawie, po czym podjął studia w Instytucie Inżynierów Komunikacji w Petersburgu. Ukończył je w 1900 r., uzyskując dyplom inżyniera.
Zamieszkał wówczas w Warszawie. Od 1901 r. pracował jako projektant mostów i wiaduktów na linii kolejowej Łódź-Kalisz. W 1903 r. został zatrudniony w wydz. inwestycji Wydz. Drogowego Kolei Nadwiślańskich. Od 1904 r. pracował w prywatnych firmach – zaprojektował wówczas most przez Wisłę pod Modlinem oraz budynki stacyjne i bocznice kolejowe. Od 1905 r. był zatrudniony w zarządzie warszawskich kolei podmiejskich. Projekty nowych linii dojazdowych, w związku z wybuchem I wojny światowej, nie zostały zrealizowane.
Od 1898 r. należał do PPS. W okresie rewolucji 1905-1906 przechowywał u siebie nielegalne wydawnictwa dla okręgu radomskiego i kieleckiego PPS, wykładał też na tajnym uniwersytecie partyjnym.
W 1916 r. zajął się odbudową zniszczonej w latach wojny sieci warszawskich kolei dojazdowych. W październiku 1918 r. objął funkcję naczelnika wydz. nawierzchni w Ministerstwie Komunikacji.
Równolegle (od 1918 do 1936 r.) był wykładowcą na Politechnice Warszawskiej, gdzie zajmował stanowisko docenta. Był współprojektantem sceny obrotowej i żelaznej kurtyny w warszawskim Teatrze Narodowym oraz projektantem więźbi dachowej nad Teatrem Rozmaitości. W 1928 r. uzyskał nagrodę za projekt składanego mostu żelaznego dla potrzeb wojska. W 1929 r. wykonał projekt nowego mostu pod Modlinem. W 1937 r. zakończył pracę w Ministerstwie Komunikacji i zajął się opracowywaniem projektów zlecanych przez to ministerstwo (m.in. mostu przez Wisłę w Warszawie przy ul. Karowej).
Podczas II wojny światowej w 1942 r. aresztowany przez Niemców, do 1943 r. był więziony na Pawiaku w Warszawie.
Po wojnie pracował na Politechnice Łódzkiej, a od 1946 r. na Politechnice Gdańskiej, gdzie objął stanowisko prof. i kierownika katedry mostów mniejszych. Był prodziekanem (1948-1949) i dziekanem (1954-1955) Wydz. Inżynierii Lądowej. 23 stycznia 1954 r. otrzymał doktorat nauk technicznych.
Po wojnie wstąpił do PPS, a po jej wchłonięciu przez PPR od grudnia 1948 r. członek PZPR.
Zmarł 28 października 1956 r. w Gdańsku. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. 46.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi i belgijskim orderem Korony Belgii 5 (?) kl.
Żonaty z Wandą Morawską, miał z nią córki Krystynę (27 I 1917-5 IX 1944), zamężną Hupertową, żołnierza AK ps. „Bożena”, poległą w powstaniu warszawskim, i Halinę (2 VI 1922-28 IV 2007), zamężną Bahr, doc. dr. inżyniera oraz syna Jerzego Bogumiła (ur. 1910).