Urodził się 2 marca 1898 r. w Warszawie. Syn Bolesława i Kazimiery z Zakrzewskich.
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich i POW. Był instruktorem POW w Warszawie i Lublinie.
Od 1918 r. w Wojsku Polskim. Jako urzędnik wojskowy XI rangi (potem: por. adm. kanc. z 1 grudnia 1922) pełnił służbę jako oficer ewidencyjny przy w PKU w Kowlu (1923, 1924). Następnie w PKU w Dubnie i w Wojskowym Instytucie Geograficznym (1928). Przed 1932 r. został przeniesiony w stan spoczynku.
Pracował jako urzędnik w Cieszynie i Warszawie.
W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Był żonaty.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; „Monitor Polski” nr 27/1934; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.