Bogusław Wojciech Gorgolewski

Urodził się 18 maja 1895 r. w Ostrzeszowie. Syn Władysława, właściciela cegielni, i Marii z Poleskich.

Ukończył gimnazjum w Ostrzeszowie, maturę uzyskał eksternistycznie w gimnazjum w Poznaniu (1922 r.).

W czasie I wojny światowej od 30 listopada 1914 r. w armii niemieckiej. Do 8 lipca 1915 r. służył w szw. zapasowym 1 puł. Następnie w składzie szw. zapasowego 87 pkaw. walczył na froncie wschodnim. Od 1 marca 1917 do 26 grudnia 1918 r. zastępca oficera gospodarczego w 4 DK. W maju 1916 r. awansował na kpr., a 10 grudnia 1918 r. na wicewachm.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 10 stycznia 1919 r. służył w komp. ostrzeszowskiej, a następnie jako dowódca plut. w 1 pstrz wlkp (potem: 55 pp). Dekretem Naczelnej Rady Ludowej z 15 marca 1919 r. mianowany ppor. piech. Od 16 marca do 30 czerwca 1919 r. w składzie pułku walczył z Ukraińcami w okolicach Lwowa. Potem został dowódcą 9 komp. 70 pp. Brał udział w walkach z bolszewikami.

31 maja 1920 otrzymał rozkaz przeprowadzenia ataku i zajęzia wioski Jaźnia nad rzeką Serwecz. Duch żołnierza – lichy (…). Dca kompanii por. Gorgolewski po ustawieniu swej kompanii do ataku, chcąc podnieść ducha swych żołnierzy i świecić jak najlepszym przykładem rzucił się na czele swojego oddziału na bolszewików (…). Brawurowym atakiem zajął nieprzyjacielskie pozycje i jako pierwszy wtargnął do wioski Jaźnia.

Na froncie pozostawał do 10 sierpnia 1920 r., kiedy z powodu choroby odszedł do szpitala w Warszawie, a potem w Bojanowie i Krotoszynie. 25 listopada awansowany na por. piech. (z 1 kwietnia 1920 r.), powrócił do pułku, w którym sprawował funkcję adiutanta oraz dowódcy 2 komp. (do 5 kwietnia 1923 r.). Ukończył kurs adiutantów pułku i kurs w Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, od 6 kwietnia 1923 do 23 lipca 1925 r. był oficerem sztabu i w zastępstwie szefem sztabu 17 DP. Od 24 sierpnia 1925 do 30 stycznia 1926 r. pełnił służbę w samodz. referacie informacyjnym DOK nr VII. Skierowany na kurs informacyjny, był słuchaczem i praktykantem. Od 1 lutego do 8 września dowodził 4 komp. 69 pp, po czym służył w Ekspozyturze nr 3 Oddz. II Sztabu Genersalnego w Poznaniu. Był referentem, kierownikiem referatu organizacyjnego (do kwietnia 1929 r.) i kierownikiem referatu studiów (do października 1934 r.). Po przeniesieniu ekspozytury do Bydgoszczy był przejściowo jej zastępcą i p.o. kierownika. W okresie sierpnia-września 1934 r. przebywał na kursie technicznym, po ukończeniu którego został wysłany na placówkę wywiadowczą limitrofową do Sztokholmu. 31 maja 1935 r. formalnie przeniesiony do rezerwy. Jako „Gustaw Bartoszewski” od 8 listopada 1934 do 1 listopada 1936 r. kierował tą placówką, formalnie jako attaché poselstwa. Odwołany do kraju, objął

kierownictwo referatu kontrwywiadu zaczepnego w referacie „Z” wydz. IIa Oddziału II Sztabu Głównego. 19 marca 1939 r. awansował na mjr. adm.

Podczas kampanii 1939 r. był referentem rzutu krajowego Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza. Po agresji sowieckiej w nocy na 18 września przeszedł do Rumunii, gdzie został internowany w Câlimâneşti (do 19 grudnia). Na podstawie paszportu dyplomatycznegoprzedostał się do Paryża, gdzie dotarł 2 stycznia 1940 r. Powołany do służby czynnej, od 12 stycznia do 17 marca przebywał w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów w St. Mien le Grand, po czym do 13 kwietnia był oficerem granicznym i informacyjnym na punkcie granicznym Vallorbe. Od maja kierownik placówki informacyjnej w Carpiagne. Po upadku Francji 24 czerwca ewakuowany do Wlk. Brytanii. Początkowo pozostawał na etacie komendy placu Londyn jako kierownik placówki kontrwywiadu. Następnie przez rok kierownik referatu w wydz. IV (ewidencji) Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza. Od 1 sierpnia 1941 do listopada 1943 r. kierownik referatu kontrwywiadu w sztabie 1 Korpusu Polskiego w Szkocji. W listopadzie 1943 r. objął stanowisko szefa wydz. wywiadu obronnego (kontrwywiadu) w dowództwie Jednostek Wojska w Wlk. Brytanii. 1 stycznia 1945 r. awansował na ppłk. piech.

Od grudnia 1945 r. szef wydz. wywiadu obronnego 1 Korpusu Polskiego. 10 września 1946 r. wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Po demobilizacji zamieszkał w Wlk. Brytanii. Absolwent studium malarstwa sztalugowego społeczności akademickiej Uniwersytetu Stefana Batorego. Członek Zrzeszenia Plastyków Polskich w Wlk. Brytanii.

Zmarł 10 marca 1969 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu South Ealing.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, srebrnym Krzyżem Zasługi i czechosłowackim orderem Białego Lwa 4 kl.

Żonaty z Zofią Kopczyńską, miał córki Barbarę (ur. 1923), Halinę (ur. 1927), Danutę (ur. 1939) oraz syna Włodzimierza (ur. 1924).