Bohdan Łoziński

Urodził się 18 kwietnia 1873 r. we wsi Boracin pow. Nowogródek. Syn Władysława, ziemianina, i Ludwiki z Czeczottów. Brat Zygmunta (zob.).

Początkowo kształciłsię w domu, a następnie w gimnazjum w Warszawie, z którego został usunięty z powodu używania polskich słów i braku postępów w nauce. Przeniósł się do szkoły przemysłowo-handlowej w Krakowie. Ukończył ją z wyróżnieniem, po czym wyjechał na studia do Akademii Górniczo-Hutniczej we Freibergu w Saksonii. 20 grudnia 1901 r. uzyskał dyplom inżyniera hutnika.

Jako robotnik odbył praktykę w hucie żelaza w Sosnowcu. Następnie pracował jako asystent dyrektora w kopalni azbestu braci Koziełł-Poklewskich w Jekaterynburgu na Uralu. Opracował projekt modernizacji kopalni, dzięki czemu zostało zwiększone wydobycie surowca. Za opracowanie to otrzymał nominację na dyrektora lopalni.

Po przewrocie bolszewickim w Rosji (listopad 1917 r.) aresztowany przez bolszewików i uwięziony w Jekaterynburgu. Dzięki żadaniom robotników został uwolniony. Posiadane pieniądze rozdał współwięźniom.

Po zwolnieniu wstąpił do 5 Dywizji Syberyjskiej. W stopniu szer. służył w 1 psp. Brał udział w walkach z bolszewikami. Po kapitulacji dywizji na stacji Klukwiennaja (10 stycznia 1920) nie poszedłdo niewoli, a w listopadzie tego roku powrócił statkiem do Polski.

W niepodległej Polsce mieszkał w Tomaszowie Mazowieckim. Początkowo  zajmował się wypalaniem wapna w Brzustówce (część Tomaszowa Mazowieckiego). Na przełomie 1921 i 1922 r. rozpoczął pozyskiwanie karpiny (podstawowe paliwo przy wypalaniu wapna) na terenie nadleśnictwa Smardzewice. Od 1922 r. założyciel i właściciel Kopalni Piasków Kwarcowych „Biała Góra” w Smardzewicach.

Inżynier Łoziński był w okresie dwudziestolecia międzywojennego jedynym na tym terenie pracodawcą dla mieszkańców okolicznych wiosek. Był szlachetnym człowiekiem. Przyjmował do pracy najbardziej potrzebujących. Cieszył się powszechnym szacunkiem, co znajdywało swój wyraz w wybieraniu go do Rady Gminy Unewel. Bardzo często udzielał pomocy nawet tym, którzy nie mogli pracować, a żyli w biedzie. Działając w warunkach ostrej konkurencji sam się nie warunkach ostrej konkurencji sam się nie wzbogacił.

Zmarł w marcu 1938 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Smardzewicach.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Był dwukrotnie zonaty; z drugą miał syna Jana Huberta Stanisława (ur. 1910).

Jest patronem alei w Smardzewicach oraz ulicy w Tomaszowie Mazowieckim.