Urodził się 7 marca 1886 r. we Lwowie. Syn Bolesława i Stanisławy z Dorykiewiczów (?).
Podczas I wojny światowej od sierpnia 1914 r. należał do Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Sęp I”. W latach 1916–1917 służył w Legionach Polskich w 6 Pułku Piechoty III Brygady LP w stopniu szer.
W niepodległej Polsce po 11 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W 1920 r. był żołnierzem 32 pp. Po wojnie z Rosją bolszewicką lat 1919–1920 w rezerwie. Zamieszkał w Bydgoszczy (przed 1928), następnie w Wołominie. Pracował jako hydrotechnik.
Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK ps. „Bolesław”. Podczas powstania warszawskiego stopniu por. rez. sap. służył w plut. saperów komp. sztabowej zgrupowania „Kryska”. Walczył na Górnym Czerniakowie, po czym przeszedł kanałami na Mokotów. Po kapitulacji oddziałów Mokotowa (27 września 1944) dostał się do niewoli niemieckiej. Na początku października przebywał w przejściowym obozie jenieckim w Skierniewicach.
Po wojnie mieszkał w kraju. Zmarł 10 lipca 1957 r. w Warszawie.
Żonaty z Marią N., synowie Waldemar (5 maja 1920 – 11 września 1944), ppor. Armii Krajowej ps. „Waldemar” poległ w powstaniu warszawskim 1944, Andrzej (2 sierpnia 1923 – 2 marca 1984).
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
„Gazeta Śledcza” L. 1157/1928; „Monitor Polski” 1933, nr 171.