Bolesław Andrzej Ostrowski

Urodził się 30 listopada 1891 r. w Warszawie. Uczył się w rosyjskim gimnazjum w Chełmie.

Należał do Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej. Aresztowany jesienią 1906 r., po trzymiesięcznym pobycie w więzieniu jako małoletniego władze rosyjskie odesłały do domu. Dwa miesiące później ponownie aresztowany, 26 maja 1907 r. wspólnie między innymi z Wacławem Biernackim–Kostkiem i Władysławem Uzdowskim–Bończą zbiegł z więzienia w Lublinie. Ponownie włączył się w działalność OB PPS. 7 lipca 1907 r. uczestniczył w nieudanej akcji bojowej przeprowadzonej na transport pułku wołyńskiego w rejonie Łap. Następnie przedostał się do Krakowa, gdzie został aresztowany przez austriacką policję. Po dwóch i pół miesiącach więzienia odstawiony do dyspozycji władz niemieckich w Oświęcimiu, wkrótce przedostał się do Krakowa, a potem wyjechał do Stanów Zjednoczonych.  W latach 1910–1914 służył w Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych.

Po wybuchu I wojny światowej o powócił do Polski w lutym 1915 r. Po drodze aresztowany przez Niemców i Austriaków, ostatecznie znalazł się w kadrze Legionów Polskich w Radomsku. Przydzielony do Baonu Uzupełniającego kpt. Andrzeja Galicy, od 11 maja w składzie  4 Pułku Piechoty III Brygady LP. W stopniu plut. został szefem 1 komp. pułku. 15 lipca wyruszył na front. W końcu miesiąca awansował na sierż. i dowódcę IV plut. Uczestniczył w całej kampanii wojennej pułku. Zasłynął jako najlepszy dowódca patroli zwiadowczych w 4 pp LP. Mianowany 15 listopada 1915 r. chor. piech., 1 kwietnia 1916 r. awansował na ppor. piech. 19 lipca 1917 r. zwolniony z Legionów.

Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. internowany w obozie w Szczypiornie (zataił stopień oficerski). Rozpoznany przez Niemców 7 sierpnia 1917 r. aresztowany. Więziony kolejno: w obozach w Havelbergu (wrzesień 1917), Rastadt (październik–listopad 1917) i Werl (od 1 grudnia 1917). Zwolniony w październiku 1918 r., powrócił do kraju.

W niepodległej Polsce od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. 17 grudnia awansowany do stopnia por. piech. Dowódca komp. w grupie mjr. Wacława Scaevoli–Wieczorkiewicza. Uczestniczył w walkach z Ukraińcami. W okresie styczeń–luty 1919 r. służył w Milicji Ludowej w Kaliszu, po czym do listopada 1918 r. dowodził 8 baonem strzelców. W listopadzie 1919 r. został odkomenderowany na Śląsk Cieszyński, gdzie do lipca 1920 r. kierował tajną Organizacją Wojskową. Następnie do marca 1921 r. dowodził baonem zapasowym 4 psp.  Zweryfikowany jako mjr piech. z 1 czerwca 1919, do grudnia 1924 r. pełnił obowiąsklo. dowódcy baonu sztabowego tego pułku, po czym do lutego 1927 r. dowodził I baonem 59 pp. 1 stycznia 1927 r. awansował na ppłk. piech. W okresie od lutego do października tego roku sprawował funkcję zastępcy dowódcy 71 pp, a następnie do września 1931 r. p.o. szefa Departamentu Piechoty Ministerstwie Spraw Wojskowych. Od września 1931 do marca 1937 r. dowodził 4 pp leg. 1 stycznia 1934 r. otrzymał stopień płk. piech. Od marca 1937 r. dowódcą pułku Korpusu Ochrony Pogranicza „Zdołbunów”, w maju 1938 r. dowódca Brygady KOP „Podole”. 24 sierpnia 1939 r. objął funkcję dowódcy 36 DP rez. Przewodniczący Komisji Śląsk Cieszyński i podkomisji w Komisji Ogólnej Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r., w ramach Armii „Prusy”, Na czele 36 DP rez, , uczestniczył Następnie przez Węgry  przedostał się na Bliski Wschód. Od lipca do września 1940 r. był dowódcą oddziału szkolnego Ośrodka Zapasowego Samodzielnej Bryg. Strzelców Karpackich w Palestynie. Następnie do czerwca 1942 r. zastępca dowódcy Ośrodka Zapasowego Wojsk Polskich na Środkowym Wschodzie. Później (czerwiec 1942–luty 1943) oficer łącznikowy w Jerozolimie, po czym do lutego 1944 r. służył w Dowództwie Rejonu Etapowego w Palestynie. Od lutego 1944 do kwietnia 1945 r. dowodził Jednostkami Terytorialnymi na Bliskim Wschodzie, po czym do kwietnia 1947 r. zajmował stanowisko oficera łącznikowego 2 Korpusu Polskiego oraz komendanta m. Rzym.

Po zakończeniu II wojny światowej oraz demobilizacji pozostał na emigracji. Wyjechał do Argentyny. Zmarł 15 marca 1964 r. w m. Martinez, został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Opublikował: Z bojowca – na dowódcę pułku, w: Czterdziestolecie 4–go pułku piechoty Legionów 1915–1955, cz. 3, Londyn 1960 [toż. w: Czwarty Pułk Piechoty 1806–1966, Londyn [1965].

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości z mieczami, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami i dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi, szwedzkim orderem Wazów 2 kl., pośmiertnie mianowany przez prezydenta Augusta Zaleskiego gen. bryg. (z dniem 23 stycznia 1968).