Urodził się 2 maja 1891 r. w Bobrownikach. Syn Bronisławy.
Ukończył szkołę realną oraz studiował na Politechnice Lwowskiej.
Po wybuchu wojny w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionu Wschodniego; dowodził w nim plut. Po likwidacji Legionu i utworzeniu 3 pp LP został w nim adiutantem baonu. 18 października 1914 r. mianowany ppor. piech., 25 czerwca 1915 r. awansował na por. piech. Sprawował wówczas funkcję adiutanta pułku. Kontuzjowany podczas działań na terenie Besarabii (czerwiec 1915), leczył się w szpitalu rezerwowym nr 1 w Wiedniu. Następnie powrócił do pułku. Podczas bitwy pod Kościuchnówką 6 lipca 1916 r. dostał się do niewoli rosyjskiej pod Wołczeckiem. W 1917 r. zbiegł z niewoli i powrócił do 3 pp LP. Dowodził w nim komp.
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą internowany przez Austriaków w Udine.
8 listopada 1918 r. mianowany przez Radę Regencyjną kpt. piech. i przydzielony do DOGen Lublin. Od 1919 r. dowodził, jako mjr piech., 11 pstrz armii gen. Józefa Hallera, zaś 25 lipca 1920 r. został dowódcą 54 pp. Na jego czele walczył z bolszewikami pod Lwowem, a potem na Podolu.
Zweryfikowany jako ppłk piech. z 1 czerwca 1919, w 1923 r. odkomenderowano go dla dokończenia studiów architektonicznych na Politechnice Lwowskiej. 15 października 1923 r. został dowódcą 42 pp. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na płk. piech. W dniu 6 maja 1926 r. otrzymał dowództwo 2 Brygady KOP. W lipcu został dowódcą 5 Brygady KOP. Od 26 kwietnia 1928 r. I dowódca piechoty dywizyjnej 23 DP. W okresie od 6 grudnia 1929 do 10 lipca 1930 r. był słuchaczem IV kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Od października 1931 r. zajmował stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 3 DP Leg. Po 1934 r. został dowódcą dywizji. 10 września 1936 r. przeniesiony na stanowisko pomocnika dowódcy OK nr VI we Lwowie.
Podczas kampanii 1939 r. od 10 września organizował obronę Lwowa, początkowo jako jej dowódca, a od 12 września jako zastępca dowódcy. Po kapitulacji załogi miasta (22 września) został aresztowany przez Sowietów. W okresie od 23 października 1939 do 18 marca 1940 r. przebywał w obozie w Starobielsku prawdopodobnie zamordowany w 1940 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Anną Skibniewską.
W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny t. I, Warszawa 2005; R. Dalecki, Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r., Rzeszów 1989; Encyklopedia Wojskowa t. II, Warszawa 1932; Księga chwały piechoty, Warszawa 1937–1939; A. Lenkiewicz, Kawalerowie Polski Niepodległej. Z „listy katyńskiej”, Wrocław brw; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; Lista strat Legionu Polskiego. Od lipca do października 1915, Piotrków 1915; Lista strat Legionu Polskiego. Od 1 maja do 1 lipca 1915, Piotrków 1915; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 260/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; K. Stepan, Prawie jak słownik, „Mars” t. 20/2006.