Bolesław Bujalski

Urodził się 21 marca 1888 r. w Załoźcach koło Tarnopola. Syn Mariana, lekarza, i Michaliny ze Stankiewiczów. W 1911 r. uzyskał absolutorium na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1912 r. doktorat. W latach 1912-1913 odbywał obowiązkową służbę wojskową w armii austro-węgierskiej w charakterze jednorocznego ochotnika w 3 pstrz tyrolskich. Następnie pracował zawodowo jako nauczyciel w Komarnie i Lwowie. Zmobilizowany 1 sierpnia 1914 r do armii austro-węgierskiej, od 1915 r. walczył na froncie włoskim. 1 maja 1916 r. mianowany ppor. piech., w czerwcu tego roku został przeniesiony na Bukowinę. Potem uzyskał stopień por. piech. Od 2 listopada 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Był dowódcą I odcinka obrony (Dom Techników). Po wyparciu przeciwnika z miasta jego odcinek przeformowano na III baon 39 pp, którym dowodził aż do października 1919 r., walcząc z Ukraińcami na terenie Małopolski Wschodniej. Następnie dowodził kadrą w Jarosławiu. Z dniem 31 grudnia przeniesiony do rezerwy. Pracował w Państwowym Urzędzie Naftowym. Wobec pogarszającej się sytuacji militarnej kraju 29 lipca 1920 r. podjął czynną służbę w WP. Po zakończeniu wojny przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr rez. piech. z 1 czerwca 1919. Pracował jako geolog w prywatnych towarzystwach przemysłowych, potem w Państwowym Instytucie Geologicznym. W czasie II wojny światowej pracował zawodowo. Aresztowany 5 stycznia 1945 r. przez NKWD i osadzony w więzieniu w Stanisławowie. Wg danych PCK zmarł 12 marca 1945 r. w więzieniu. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi. Opublikował relację w: Obrona Lwowa, t. 2. Żonaty (od 1920 r.) z Kwiryną von Hoffman, miał z nią synów Lesława (ur. 1921) i Janusza (ur. 1922).