Urodził się 13 stycznia 1892 r. w Demence Leśnej koło Żydaczowa. Syn Piotra. Zięć Wiktora Fiwegera (zob.), szwagier Tadeusza Fiwegera (zob.).
Po 1918 r. służył w 5 Dywizji Syberyjskiej. W stopniu por. jej składzie walczył z bolszewikami. Po kapitulacji dywizji na stacji Klukwiennaja (10 stycznia 1920) dostał się do niewoli. Przebywał w obozie w Krasnojarsku. W 1921 r. powrócił do Polski. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.
W niepodległej Polsce mieszkał w Ostromieczewie koło Brześcia nad Bugiem. Pracował jako nauczyciel.
Po 1922 r. prezes oddziału brzeskiego Zw. Sybiraków.
Zmarł 16 kwietnia 1950 r. w Krakowie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty z Aleksandrą Fiweger, miał czworo dzieci m.in. syna Stanisława.
„Monitor Polski” nr 156/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.