Bolesław Frej

Urodził się 21 sierpnia 1873 r. w Klimowiczach koło Mohylewa. Syn Jana, farmaceuty, i Emilii Omeruko-Zapolskiej.

Ukończył gimnazjum klasyczne w Twerze. Od 3 grudnia 1892 r. kształcił się w szkole Junkrów w Kazaniu. Ukończył ją w 1895 r. i poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii rosyjskiej. Mianowany w 1895 r. ppor. piech., w 1900 r. awansował na por. piech. Jako dowódca komp. i w zastępstwie baonu brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej (1904–1905). W 1904 r. otrzymał stopień sztabskpt. piech., zaś w 1910 r. - kpt. piech.

W czasie I wojny światowej dowodził baonem. Był kilkakrotnie ranny. W lipcu 1915 r. otrzymał stopień ppłk. piech.

W grudniu 1915 r. przeszedł do Bryg. Strzelców Polskich. Od wiosny 1916 r. dowodził III baonem, awansując na płk. piech. Brał udział w walkach w rejonie Baranowicz i Husiatyna. Od 21 lutego 1917 r. był organizatorem i dowódcą 3 psp, a następnie od jesieni 7 psp 2 DStrz Polskich. Po demobilizacji I Korpusu Polskiego latem 1918 r. został zdemobilizowany.

W okresie od 16 grudnia 1918 do 13 stycznia 1921 r. był kolejno dowódcą brygady 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej, załogi Zambrowa, załogi Mińska oraz Okręgu Etapowego Tarnopol. Od 13 stycznia 1921 r. dowódca Obozu Warownego w Dęblinie.

Zweryfikowany jako płk piech. z 1 czerwca 1919 r.

W 1921 r. uzyskał następującą opinię od gen. W. Jędrzejewskiego: Poprawny charakter, dobry organizator, obowiązkowy, rozumny. W oddziałach garnizonu utrzymuje należną dyscyplinę i porządek. Nadaje się na samodzielne stanowisko.

Stopień gen. bryg. otrzymał ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 r. Z dniem 30 kwietnia 1927 r. przeszedł w stan spoczynku.

Zamieszkał w Rykach, a potem w pobliskiej Karasiówce.

Tam zmarł 29 kwietnia 1950 r. Pochowany na cmentarzu w Rykach.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Ałłą Fiedorowską, miał z nią synów Zbigniewa i Alfreda.