Urodził się 12 kwietnia 1885 r. w Sosnowcu. Syn Wojciecha i Walerii z Cellerów.
Ukończył szkołę elementarną, po czym w 1900 r. rozpoczął praktykę w hucie „Katarzyna” w Sosnowcu. Po jej ukończeniu pracował w niej jako tokarz.
Od 1902 r. w PPS ps. „Paweł”, „Ponury”. Zajmował się kolportażem prasy socjalistycznej i organizowaniem zebrań partyjnych. Należał do współorganizatorów strajku w Zagłębiu w październiku i listopadzie 1905 r. W końcu roku został członkiem Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS Zagłębia Dąbrowskiego. Od 1906 r. w Organizacji Bojowej PPS dzielnicy Sielec. Sprawował funkcję instruktora „szóstki” bojowej. Uczestnik akcji bojowej m.in. w eksproprioracji agentury celnej Kolei Iwangrodzko-Dąbrowskiej (2 lipca) i w zamachu na strażnika na Pogoni. Po rozłamie w PPS (listopad 1906) członek PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W końcu 1907 r. dziesiętnik fabrycznego komitetu PPS-Frakcji Rewolucyjnej w hucie „Katarzyna”. 30 czerwca 1909 r. aresztowany przez władze rosyjskie, został osadzony w więzieniu w Piotrkowie. Wyrokiem Warszawskiej Izby Sądowej z 5 maja 1912 r. został skazany na sześć lat katorgi. Karę odbywał w Jarosławlu nad Wołgą. Na początku 1917 r. osiedlony na terenie guberni jenisiejskiej. Po wybuchu rewolucji lutowej 1917 r. w Rosji uwolniony, powrócił do Jarosławla. Tam uczestniczył w przewrocie bolszewickim. Do Polski powrócił we wrześniu 1918 r.
W niepodległej Polsce mieszkał w Ząbkowicach. Pracował w PKP. Członek Zw. Zawodowego Kolejarzy.
Zmarł 5 stycznia 1961 r. w Ząbkowicach.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.
S. Kalabiński, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987; „Monitor Polski” nr 102/1933; J. Pająk, Organizacje bojowe partii politycznych w Królestwie Polskim 1904-1911, Warszawa 1985.