Bolesław Górecki

Urodził się 24 listopada 1897 r. w Trzeciewnicy koło Nakła. Syn Andrzeja, rolnika, i Rozalii z Jagodzińskich.

Od 1918 r. mieszkał w Michalinie, gdzie ukończył szkołę powszechną i pracował w rodzinnym gospodarstwie.

W czasie I wojny światowej w armii niemieckiej. Walczył na froncie zachodnim. Po zakończeniu walkpowrócił do domu.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Do 15 stycznia 1919 r. walczył w okolicach Nakła. Od 16 stycznia w komp. jarocińskiej. W lutym wcielony do 1 pstrz wlkp (potem: 55 pp). Później uczestniczył w walkach z bolszewikami. Ranny w nogi podczas kampanii kijowskiej w 1920 r., przez kilka dni leczył się w szpitalu w Kijowie. Po rekonwalescencji przydzielony do 17 puł. W stopniu kpr. 12 lipca 1921 r. przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce po 1922 r. zamieszkał w Krukówku koło Mroczy, gdzie pracował we własnym gospodarstwie.

Podczas II wojny światowej w 1941 r. wywieziony przez Niemców z rodziną do obozu w Potulicach, a następnie na roboty przymusowe do Karnowa koło Nakła. Po wyzwoleniu w lutym 1945 r. powrócił do swojego gospodarstwa w Krukówku.

Od 1949 r. mieszkał w Pile, gdzie pracował jako pomocnik ślusarski w Fabryce Maszyn Rolniczych, a potem na kolei.

Członek ZBoWiD.

Zmarł 20 marca 1971 r. w Pile i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym kwat. 12C.

Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 1920 r.) z Franciszką Gawrych, miał z nią synów Zenona (8 VII 1925-2001), Bogusława (ur. 6 VIII 1928), Mariana (ur. 13 VIII 1937) oraz córki Irenę (ur. 24 VIII 1930) zamężną Gapińską i Halinę (ur. 13 VIII 1937) zamężną Wolszleger, a po jej śmierci (od 1952 r.) ze Serafiną z Koźlickich Kłosową, z małżeństwa tego miał pasierbicę Jadwigę.