Urodził się 26 lipca 1891 r. w Liszkach koło Krakowa. Syn Hipolita i Marii ze Ślepickich. Brat Tadeusza (zob.).
W 1910 r. ukończył IV gimnazjum w Krakowie, po czym podjął studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Członek Polskich Drużyn Strzeleckich. Od 26 października 1913 r. był zastępowym II plut. 1 komp. II PDS. Z dniem 16 listopada 1913 r. przeniesiono go do rezerwy organizacji. W kwietniu 1914 r. mianowany podoficerem kadetem.
W czasie I wojny światowej od 24 września 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Beaulieux”. Od 6 listopada był instruktorem w szkole podchorążych LP w Krakowie, Jabłonkowie, Marmaros-Sziget i Kamieńsku. 5 grudnia 1914 r. mianowany ppor. piech. Po utworzeniu 4 pp LP (11 maja 1915) został dowódcą plut. 1 komp. 15 lipca wyruszył na front. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie. Ranny 31 lipca w czasie bitwy pod Jastkowem, leczył się w szpitalu twierdzy nr 9 w Krakowie. Później służył w 3 pp LP, awansując 1 lipca 1916 r. na por. piech. W 1916 r. na krótki okres czasu przydzielony do Komendy Legionów. 11 maja 1917 r. wyznaczony na kierownika Powiatowego Urzędu Zaciągu w Biłgoraju. Następnie powrócił do pułku.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września w Polskim Korpusie Posiłkowym. W pułku tym był do przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) i połączenia z II Korpusem Polskim (6 marca).
W korpusie był organizatorem i dowódcą żandarmerii. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja) i kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej.
Od 25 października 1918 r. w stopniu por. żand. w WP. 8 listopada mianowany kpt. żand. (z dniem 12 października). Służył jako naczelnik żandarmerii na powiat Tomaszów Lubelski. Wiosną 1919 r. wyznaczony na zastępcę szefa Generalnej Ekspozytury Żandarmerii Polowej. Latem 1920 r. dowódca szkoły żandarmerii ukraińskiej w Kamieńcu Podolskim. 30 lipca zatwierdzony jako mjr żand. (z dniem 1 kwietnia). W 1921 r. pełnił służbę w Dowództwie Żandarmerii Wojskowej. Wkrótce potem przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr rez. żand. z 1 czerwca 1919.
W okresie powojennym służył w policji m.in. w komendzie wojewódzkiej w Poznaniu i w Komendzie GłównejBył komendantem miejskim policji w Poznaniu (1931). Od czerwca do 30 listopada 1934 r. był komendantem obozu odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Posiadał stopień podinspektora. W 1935 r. przeszedłw stan spoczynku.
W czasie kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej.
Na początku października 1939 r. wyrokiem trybunału wojskowego Frontu Ukraińskiego skazany na śmierć, został rozstrzelany.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.
Agresja sowiecka na Polskę w świetle dokumentów 17 września 1939 t. 2, Warszawa 1996; H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; Czwarty Pułk Piechoty 1806-1966, Londyn [1965]; Księga pamiątkowa 1830-29.XI-1930, Ostrów Mazowiecka 1930; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; R. Litwiński, Korpus Policji w II Rzeczypospolitej. Służba i życie prywatne, Lublin 2007; „Monitor Polski” nr 64/1932; K. Nowina-Konopka, Wspomnienia wojenne kapelana II Brygady Legionów Polskich, Kraków 1993; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; K. Stepan, Prawie jak słownik, „Mars” t. 20/2006.