Bolesław Gruszka

Urodził się 13 października 1889 r. w Janowie Podlaskim. Syn Józefa, rolnika, i Teofili z d. Turuta (?).

Ukończył czteroklasową szkołę (1896 r.), po czym przez kilka miesięcy pracował w biurze pisarza powiatowego w Janowie. Nastepnie nielegalnie uczył języka polskiego na wsi na Grodzieńszczyźnie, po czym od 1898 r. pracował w fabryce kafli w Janowie. Po bankructwie fabryki (1900 r.) rozpoczął praktykę ślusarską w Brześciu nad Bugiem. W latach 1902-1905 pracował jako ślusarz w fabryce wyrobów metalowych „Rohn, Zieliński i Ska” w Warszawie.

Od 1904 r. członek PPS ps. „Wacek”.

Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r.

W niepodległej Polsce mieszkał w Marysinie Wawerskim (obecnie część Warszawy).

Działacz związkowy i partyjny. Od marca 1925 r. sekretarz okręgowy w Warszawie Zw. Robotników Przemysłu Metalowego w Polsce. Od 5 listopada 1924 r. przez pewien czas był członkiem Komisji Centralnej Zw. Zawodowych. Na IV Zjeździe (28-29 listopada 1937) wybrany skarbnikiem Zarządu Głównego, funkcję tę sprawował do wojny. Z ramienia PPS w latach 1925-1928 wchodził w skład Zarządu Obwodowego Warszawa-ziemska Funduszu Bezrobocia. Członek Warszawskiego Okręgowego Komitetu Robotniczego, przez pewien czas wchodził w skład jego prezydium. Od maja 1931 do lutego 1934 r. zastępca członka Rady Naczelnej partii.

Działał społecznie w Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej (1928-1934 członek rady nadzorczej) i w Robotniczym Tow. Przyjaciół Dzieci (członek zarządu oddziału żoliborskiego).

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej. Czynny w Warszawskiej Radzie Zawodowej PPS-WRN, od 1942 r. służył w VI baonie Milicji PPS-WRN.

Od 1940 r. organizował spółdzielnię spożywców „Brzask” w Wawrze i był skarbnikiem w jej zarządzie. Pracował w niej do 1947 r., po czym przeszedł na emeryturę.

Zmarł 20 stycznia 1956 r. w Wawrze (obecnie część Warszawy).

Odznaczony Medalem Niepodległości.