Urodził się 4 marca 1891 r. w Radzikowie Scalonym pow. Płońsk. Syn Wacława i Rozalii z Piotrowskich.
W latach 1908–1911 uczył się w seminarium nauczycielskim w Ursynowie. Od roku 1912 pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej w Żarnowcach (gubernia piotrkowska).
Po wybuchu I wojny światowej, od 10 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich Józefa Piłsudskiego ps. „Jurek”, od 16 sierpnia w Legionów Polskich służył w 5 pp LP, jako telefonista I baonu, uzyskując stopień sierż. Wyróżnił się pod Kostiuchnówką w lipcu 1916 r. kiedy: podczas dwudniowego huraganowego ognia, naprawiał jedenaście razy zrywane ogniem artyleryjskim połączenia telefoniczne między sztabem pułku a I baonem. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie, potem w Łomży.
W niepodległej Polsce, po 11 listopada 1918 r. podjął służbę w Wojsku Polskim. Początkowo służył w 36 pp LA. W roku 1919 awansowany do stopnia ppor. łączn., był oficerem komp. telegraficznej grupy gen. Aleksandrowicza, następnie kolejno w dowództwie grupy „Bug”, Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego i innych pododdziałach łączności. Po zakończeniu wojny dowodził komp. I baonu telegraficznego oraz służył w szefostwie łączności DOK nr IV w Łodzi. Zweryfikowany jako kpt. łączn. z 1 czerwca 1919 r. W latach 1923–1927 oficer 1 płączn. Awansowany 1 stycznia 1927 r. do stopnia mjr. łączn., był oficerem DOK nr I w Warszawie oraz Departamentu Inżynierii MSWojsk. Od roku 1929 dowodził baonem 2 płączn, po czym dowódcą 6 baonu telegraficznego. Od roku 1931 szef łączności 13 DP oraz komendant kadry 2 baonu telegraficznego. Zapewne 1 stycznia 1933 r. awansował na stopień ppłk. łączn. W 1934 r. objął funkcję dyrektora nauk w Szkole Podchorążych Saperów, po czym był wykładowcą w Szkole Podchorążych Inżynierii i Saperów. W latach 1936-1938 zarządca Głównej Składnicy Wojsk Łączności w Warszawie. Z dniem 31 stycznia 1939 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony na podstawie listy nr 022/3 z 9 kwietnia 1940 r., został zamordowany w lesie katyńskim.
Żonaty z Elżbietą Gajkowską, miał trzech synów: Jerzego Zbigniewa (ur. 1922), Lecha Bolesława (ur. 1924) oraz Sławomira Tadeusza (ur. 1926).
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansował na płk. (2007).
K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 87/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2/1992.