Bolesław Jankowski

Urodził się 10 stycznia 1898 r. w Łodzi. Syn Wincentego i Bronisławy z Kruszyńskich.

W latach 1906–1912 był uczniem szkoły powszechnej przy fabryce I.K. Poznańskiego w Łodzi, a następnie do 1914 r. w tamtejszym gimnazjum Tomaszewskiego. Jednocześnie pracował zarobkowo. W latach 1915–1916 uczęszczał na wykłady Powszechnego Uniwersytetu Ludowego w Łodzi.

W czasie I wojny światowej od stycznia 1915 r. w POW. Służył w okręgu łódzkim. Od 23 marca (?) 1916 r. w Legionach Polskich. Początkowo w oddziale wywiadowczym przy Komendzie Legionów, następnie w 9 komp. 3 pp LP. 6 maja 1917 r. przydzielony na kurs wyszkolenia nr 3 w Zegrzu.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od 13 lipca 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie i Łomży. 19 maja (marca?) 1918 r. zwolniony.

Powrócił do Łodzi, gdzie od 19 marca do 15 lipca przebywał na kursie handlowym przy Stow. Handlowców Polskich. Od września do listopada uczęsczał na kursy przedmiotowo-gimnazjalne inż. Barszczewskiego przy ul. Długiej 90 w Łodzi. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r.

Do 1919 r. pracował jako urzędnik w Urzędzie Celnym w Aleksandrowie Kujawskim i w Wieruszowie. Następnie w Wojsku Polskim.

Od 10 kwietnia 1919 do 20 marca 1921 r. służył w 6 komp. 3 pp leg, a potem w 2 komp. km pułku.

Podczas walk pozycyjnych nad Berezyną stojąc na warcie zauważył, że patrol nieprzyjacielski przeprawia się na nasz brzeg. Nie chcąc zdradzić swojej obecności, ukrył się w zaroślach. Gdy tratwa wypłynęła na środek rzeki rzuca granat na samą barkę raniąc kilku ciężko i pięciu bierze do niewoli

Następnie w rezerwie.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnym mieście. Od 1922 r. pracował jako praktykant handlowy (potem sprzedawca) w przedsiębiorstwie Walentego Cieleckiego przy ul. Piotrkowskiej 68. Od grudnia 1926 r. prowadził przedsiębiorstwo handlowe branży żelaznej „Bolesław Jankowski” przy ul. Piotrkowskiej 91, a od 1937 r. dodatkowo przedsiębiorstwo handlu hurtowego przy ul. Sierackiego 9.

Należał do Związku Legionistów Polskich oraz Stow. Polskich Kupców i Przemysłowców Chrześcijan.

Podczas II wojny światowej w grudniu 1939 r. został wysiedlony przez Niemców z Łodzi. W latach 1940–1941 pracował jako magazynier i sprzedawca w fabryce wódek w Zamościu. Od 30 sierpnia 1941 r. był współwłaścicielem firmy „St. Kozłowski i S-ka” w Warszawie, zajmującej się sprzedażą towarów żelaznych.

Od stycznia 1940 r. brał udział w działalności konspiracyjnej ps. „Kuba”. Należał do piłsudczykowskiego Konwentu Organizacji Niepodległościowych, potem w Grupie Wojsk Polskich „Edward”. Od kwietnia 1944 r. w AK. W stopniu sierż. służył w 1142 plut. 4 komp. VIII zgrupowania „Krybar” 1 Rejonu I Obwodu Warszawskiego Okręgu AK. Uczestnik powstania warszawskiego. Był szefem 4 komp. Grupy Bojowej „Krybar”. Brał udział w walkach na Powiślu i Śródmieściu Północ. Po rozwiązaniu zgrupowania pozostawał w dyspozycji Grupy „Róg”. Od 20 września 1944 r. w 36 pp AK. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października) dostał się do niewoli niemieckiej. Od 10 października był jeńcem w stalagu XI B w Fallingbostel. 26 października przeniesiony do obozu pracy. Należał do Arbeitskommando 589 Bad Harzburg (Chlewecke koło Goslaru). Pracował w kopalni rudy żelaza. Uwolniony przez wojska alianckie, 5 października 1945 r. powrócił do Polski.

Przejął firmę branży żelaznej i metalowej zarządzaną tymczasowo przez brata Kazimierza. Ukończył Kupiecki Instytut Wiedzy Zawodowej – Oddział w Łodzi (czerwiec 1949), kurs księgowości niższej (7 września 1949–3 lutego 1950) oraz wyższej (15 lutego–30 czerwca 1950) w Stow. „Ognisko” – Oddział w Łodzi

Należał do Związku Kupców w Łodzi (od 20 sierpnia 1946 r.) i Zrzeszenia Prywatnego Handlu i Usług m. Łodzi (od 20 stycznia 1951 r.).

Zmarł 22 października 1958 r. w Łodzi i został pochowany na tamtejszym Starym Cmentarzu.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Józefą Stefańczyk, miał dwóch synów m.in. Jerzego.