Bolesław Jankowski

Urodził się 6 września 1901 r. w Inowrocławiu. Syn Władysława, ślusarza, i Marianny (Marii) z Murlewskich.

Należał do IV Drużyny Skautowej im. Władysława Jagiełły.

W czasie I wojny światowej od 1918 r. należał do POW Zaboru Pruskiego (wydział wywiadowczo-wykonawczy) ps. „Bej”. Od 1 października brał udział w przygotowaniach do powstania.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 27 grudnia 1918 do 6 stycznia 1919 r. brał udział w walkach w Poznaniu. W składzie 1 komp. V baonu poznańskiego uczestniczył w zajęciu lotniska w Ławicy. Od 27 stycznia do 18 marca walczył w okolicach Kcyni. Później uczestniczył w wojnie z bolszewikami. Służył w 6 pp leg. W czasie operacji kijowskiej w 1920 r. został ciężko ranny w lewą rękę. Jako inwalida w stopniu st. sierż. 7 lipca 1921 r. został zwolniony z obowiązku służby wojskowej.

W niepodległej Polsce mieszkał w Poznaniu. Prowadził kiosk-bar pod mostem dworcowym.

Należał do Związku Inwalidów Wojskowych i Związku Kioskarzy Inwalidów w Poznaniu.

Podczas II wojny światowej 14 grudnia 1939 r. wysiedlony z synem do Częstochowy. Od lutego 1940 r. brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach Polskiego Związku Wolność w Częstochowie. Aresztowany przez Niemców 29 grudnia 1941 r., do 18 marca 1942 r. był osadzony w tamtejszym więzieniu, zaś od 19 marca przebywał w obozie koncentracyjnym w Gross Rosen.

Tam zmarł 18 maja 1942 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty (od 21 XI 1927) z Cecylią Anną Urszulą Latanowicz, miał syna Ryszarda Stanisława Henryka (ur. 29 XI 1929) i córkę Mirosławę Annę Urszulę (28 XII 1933–30 X 1988).