Bolesław Leon Hryniewiecki

Urodził się 20 lutego 1875 r. w Międzyrzecu Podlaskim. Syn Bolesława i Emilii z Ptaszkowskich. Brat Ludwika (zob.). Ukończył gimnazjum w Lublinie (1893 r.), studiował na uniwersytecie w Warszawie. W związku z udziałem w manifestacji ku czci Jana Kilińskiego w 1894 r. został aresztowany przez władze rosyjskie i zesłany na teren guberni tulskiej. Amnestiowany, przyjechał do Dorpatu. Tu został absolwentem chemii i przyrody na uniwersytecie w Dorpacie (uczył się w latach 1895-1900), uzyskując doktorat. Potem kontynuował studia uzupełniające w Jenie, Lipsku, Grazu i Genewie. Działalność w kółkach niepodległościowo-samokształceniowych kontynuował w Dorpacie m.in. w Kole Młodzieży Polskiej. Po ukończeniu studiów zamieszkał w Odessie. Tam w latach 1904-1914 był docentem, następnie (od 1915 r.) prof. zwyczajnym i dyrektorem ogrodu botanicznego. Odbył trxzy podróże naukowe na Kaukaz w celu badania flory. Był prezesem Domu Polskiego w Odessie, a w latach I wojny światowej pierwszym prezesem Tow. Pomocy Ofiarom Wojny, następnie kierownikiem wydz. szkolnego. Na tym stanowisku zorganizował szkolnictwo polskie w Odessie. Prezes rady Macierzy Polskiej oraz Harcerstwa Polskiego. W 1918 r. prezes Rady Organizacji Polskich Odessy, współpracował z 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. Później powrócił do kraju. Pracował jako prof. zwyczajny systematyki i geografii roślin Uniwersytetu Warszawskiego oraz dyrektorem ogrodu botanicznego. W latach 1925-1926 sprawował funkcję dziekana Wydz. Filozoficznego, potem (1926-1927) rektora i (1927-1928) prorektora tej uczelni. Jeden z założycieli i pierwszy prezes Polskiego Tow. Botanicznego, następnie wiceprezes i członek Państwowej Rady Ochrony Przyrody i prezes Ligi Ochrony Przyrody w Polsce. Członek PAU, Tow. Naukowego Warszawskiego, Tow. Botanicznego w Helsinkach, Pradze i Genewie. Przyczynił się do utworzenia Tatrzańskiego Parku Narodowego i Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Redaktor „Archiwum Nauk Biologicznych” i „Planta Polonica”. Członek (od 1951 r.) PAN. Autor licznych prac specjalistycznych. Okres II wojny światowej przeżyw w Brinowie. Po jej zakończeniu wykładał na Uniwersytecie Warszawskim (do 1957 r.), w 1960 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 13 lutego 1963 r. w Brwinowie. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. 150. Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl., Krzyżem Niepodległości, estońskim orderem Orła 3 kl., Krzyża Białego 3 kl., francuską Legią Honorową 4 kl. i jugosłowiańskim orderem św. Sawy 3 kl., w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 4 kl. oraz złoty Krzyż Zasługi. Żonaty (od 12.V.1906) z Janiną Wandą Koźniewską, miał syna Jerzego (21 IV 1908-28 VIII 1989), architekta. Jego pamięci poświęcono obelisk w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Warszawskiego, jest patronem rezerwatu przyrody koło Podkowy Leśnej.