Bolesław Lipski

Urodził się 10 czerwca 1890 r. w Odrach pow. Chojnice. Syn Dominika i Stefanii z Knuthów (?). Brat Bronisława (zob.).

Absolwent uniwersytetów we Wrocławiu i Bonn.

Działacz niepodległościowy ps. „Garczyński”. W 1918 r. z ks. Józefem Wryczą organizował oddziały polskie na Pomorzu. Uczestnik powstania śląskiego. Następnie w rezerwie. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce był starostą powiatu morskiego w Pucku, a potem w Wejherowie. Od 1927 r. mieszkał w Toruniu. Pracował jako dyrektor Pomorskiego Stow. Ogniowego oraz zastępcą dyrektora generalnego Pomorskiego Stow. Ubezpieczeniowego. Następnie przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie stał na czele Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych.

Podczas II wojny światowej od 1941 r. brał udział w działalności konspiracyjnej ps. „Bartel”, „Stary”, „Bartłomiej”. Był naczelnikiem wydz. bezpieczeństwa i porządku publicznego Oddziału Delegatury Rządu na obszar Pomorza i Prus Wschodnich. Przebywał w Bydgoszczy, od 1943 r. ukrywał się.  Awansował do stopnia kpt. rez. piech.

Po zajęciu Pomorza przez Armię Czerwoną kontynuował działalność konspiracyjną w szeregach organizacji „Nie”. Organizował wywiad polityczny i przenikanie do struktur Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Aresztowany w maju 1945 r. przez władze komunistyczne, został osadzony w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Był torturowany w śledztwie.

Zmarł 27 czerwca 1945 r. w niewyjaśnionych okolicznościach w więzieniu.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Jest wymieniony na tablicy poświęconej przywódcom konspiracyjnym na Pomorzu w bazylice pw. św. Wincentego á Paulo w Bydgoszczy.