Bolesław Liszkowski

Urodził się 7 grudnia 1889 r. w Warcie. Syn Stanisława, właściciela piekarni, i Marianny z Kowalskich.

Uczył się w gimnazjum w Warszawie. Jako członek PPS prowadził działalność oświatową, za co w 1906 r. został aresztowany przez władze rosyjskie. Był więziony na Pawiaku i w warszawskiej cytadeli. Skazany na zesłanie zdołał zbiec i ukrywał się w Odessie, gdzie ukończył gimnazjum oraz kurs introligatorski. Następnie podjął pracę w wyuczonym zawodzie.

Po powrocie do kraju był ponownie aresztowany i więziony w Sieradzu. W 1910 r. przedostał się do Krakowa, gdzie działał w PPS, „Sokole” i od 1911 r. w Zw. Strzeleckim w Zakopanem.

Pracował jako introligator i robotnik przy pracach ziemnych.

W czasie I wojny światowej od 7 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Sokół”. Służył w 1 i 5 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach z lipca 1917 r. przeszedł do POW. Był instruktorem w Pabianicach. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Łodzi (11-12 listopada 1918), po czym automatycznie przeszedł do WP.

Sprawował funkcję szefa ekspozytury sekcji opieki MSWojsk w Łodzi i Lublinie. Na początku 1921 r. w stopniu sierż. został przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce mieszkał jako osadnik wojskowy we wsi Kamień pow. Chełm.

Działacz społeczny. Był prezesem Powiatowego Zarządu Zw. Osadników w Chełmie, działaczem Kasy Stefczyka oraz kółek i spółdzielni rolniczych. Od 1928 r. należał do BBWR. Na początku lat 30. został prezesem Zarządu Okręgu Zw. Legionistów Polskich w Lublinie.

We wrześniu 1929 r. zamieszkał w Lublinie. Pracował jako kierownik biura Rady Wojewódzkiej Zw. Osadników, zaś w latach 1930-1934 referent polityczny w DOK nr II. 29 października 1934 r. został wiceprezydentem miasta. Od 9 lipca 1936 r. czasowo pełnił obowiązki prezydenta Lublina, po czym 18 lutego 1937 r. został nim na stałe. Był inicjatorem czteroletniego planu rozbudowy miasta (1937-1940), przyczynił się do rozbudowy nowoczesnych obiektów i urządzeń komunalnych.

Podczas kampanii 1939 r. 9 września na rozkaz opuścił miasto, po czym po 17 września przeszedł do Rumunii, skąd w marcu 1940 r. przedostał się do Francji. Tam wstąpił do WP. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. Tam służył w szpitalu wojennym nr 2 w Dupplin Castle w Szkocji oraz pracował w Ministerstwie Odbudowy i Administracji.

Po wojnie w 1949 r. wyjechał do Kanady. Zamieszkał w Ontario, gdzie przez 11 lat prowadził gospodarstwo rolne. W 1960 r. przeniósł się do Vancouver. Był tam prezesem Polskiego Tow. „Zgoda”.

Zmarł 17 listopada 1978 r. w Vancouver i został pochowany na tamtejszym Cmentaru Mountain View.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Ireną Manitius, miał synów Wacława (ur. 1920), rektora Akademii Sztuk Plastycznych w Vancouver, Jerzego (ur. 1928), przedsiębiorcę, oraz córkę Danutę (ur. 1922), lekarza, a potem (od 1942 r.) z Elżbietą McGregor, małżeństwo to było bezpotomne.