Urodził się 24 marca 1896 r. w majątku Elizental koło Mariampola. Syn Kazimierza i Bronisławy z Czyżewskich (?). W czerwcu 1913 r. ukończył Szkołę Handlową w Będzinie. Następnie studiował na politechnice w Zurychu, gdzie należał do Zw. Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Jako podoficer służył w 12 komp. 2 pp LP. Podczas kampanii karpackiej ranny 29 listopada w ramię, w grudniu przebywał na leczeniu w Wiedniu. Następnie ranny 8 marca 1915 pod Bortnikami. Ukończył szkołę podchorążych LP, później służył w 10 komp. 4 pp LP. W jej składzie 15 lipca wyruszył na front. Ranny 31 lipca podczas bitwy pod Jastkowem. W okresie od 1 marca do 1 maja 1916 r. uczył się w Szkole Chorążych LP i po jej ukończeniu 1 maja mianowany chor. piech. Dowodził plut. Ranny 4 września pod Rudką Sitowiecką. Od 11 marca 1917 r. pracował w aparacie KIZ. 1 maja został II oficerem zaciągowym PUZ w Kole. W następstwie kryzysu przysięgowego 19 lipca zwolniony z Legionów, a następnie do końca marca 1918 r. internowany w obozie w Beniaminowie. Od listopada 1918 r. w WP. 15 listopada mianowany ppor. piech. Służył w 4 pp leg. W sierpniu 1920 r. awansował na kpt. piech. (z dniem 1 kwietnia). Następnie odkomenderowany do DOGen Pomorze. Po zakończeniu wojny zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, w latach 1922-1923 kierownik referatu bezpieczeństwa Oddz. I Sztabu Generalnego (1923 r.). Z dniem 1 lipca 1923 r. awansował na mjr. piech. Od 1 listopada 1924 do 15 października 1925 r. słuchacz IV kursu doszkalającego WSWoj. w Warszawie, po czym dowodził III baonem 15 pp. Od 3 listopada 1926 r. szef sztabu 16 DP. 31 października 1927 r. przeniesiony do Oddz. I Sztabu Głównego, w 1931 r. był szefem wydz. ogólno-mobilizacyjnego. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na ppłk. dypl. piech., od 1 września 1932 do grudnia 1934 zastępca dowódcy 40 pp. Następnie dowodził 21 pp. 19 marca 1938 r. otrzymał stopień płk. dypl. piech. W okresie od jesieni 1938 do marca 1939 r., tj. do chwili przerwania kursu, był słuchaczem kursu doskonalącego oficerów dyplomowanych przewidzianych na stanowiska szefów sztabów lub kwatermistrzów armii. Od 23 marca kwatermistrz Armii „Poznań”. Na tym stanowisku uczestniczył w kampanii 1939 r., walcząc m.in. nad Bzurą. Ranny 21 września w Burakowie, przedostał się do Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w oflagu XII A w Hadamar i VI C w Dössel, gdzie 27 września 1944 r. został ranny podczas alianckiego bombardowania. W 1945 r. uwolniony, powrócił do kraju. Zmarł 15 marca 1949 r. we Wrocławiu. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi. Żonaty z Zofią Łuniewską, miał z nią synów Henryka (7 III 1923-14 III 1993) i Jerzego Kazimierza (6 XI 1928-4 I 2002).
P. Bauer, B. Polak, Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, Poznań 1982; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 1, Warszawa 2005; Czwarty Pułk Piechoty 1806-1966, Londyn [1965]; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; T. Kasprzycki, Kartki z dziennika oficera I Brygady, Warszawa 1934; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; T. Malinowski, M. Szumański, 2 Pułk Piechoty Legionów Polskich t. I: Karpaty, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; S.F. Składkowski, Beniaminów 1917-1918, Warszawa 1935; P. Stawecki, Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Wrocław 1997; K. Stepan, Prawie jak słownik, „Mars” t. 20/2006.