Bonawentura Lenart

Urodził się 8 lipca 1881 r. w Oświęcimiu. Syn Marii, służącej.

Ukończył studia przemysłowo-artystyczne w Zurychu i Londynie.

W latach 1908-1914 pracował jako kierownik iwzorcowej pracowni konserwatorskiej przy Muzeum Przemysłowym w Krakowie. W 1913 r. współzałożyciel grupy artystycznej Warsztaty Krakowskie, zajmującej się projektowaniem i wykonywaniem wzornictwa przemysłowego.

W czasie I wojny światowej od 8 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Wyklejka”. Służył w intendenturze 1 pp LP, a potem w prowianturze tego pułku i I Brygady. W 1917 r. posiadał stopień sierż.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach w sierpniu lub wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. Później w POW.

Po 1918 r. w WP. W 1919 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce w latach 1919-1929 kierował pracownią doświadczalną liternictwa, druku i oprawy książki Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Następnie mieszkał w Warszawie. Pracował jako konserwator w Bibliotece Narodowej. W 1936 r. założył Biuro Introligatorskie. Autor prac specjalistycznych.

Po II wojnie światowej zorganizował w Warszawie Pracownię Konserwacji Zabytków Grafiki oraz od 1951 r. wykładał w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. W latach 1945-1955 jednocześnie był kierownikiem pracowni konserwatorskiej Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków.

Zmarł 9 kwietnia 1973 r. w Warszawie i został pochowany na tantejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. A-20.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, złotym Krzyżem Zasługi i srebrnym Wawrzynem Akademickim PAL, w PRL otrzymał order Sztandaru Pracy 2 kl., Odrodzenia Polski 3 i  4 kl.

Żonaty (od 1920 r.) z Pauliną Dederko, miał synów Jana (16 XI 1921-28 VIII 1944), ppor. AK, i Wojciecha (20 VII 1924-13 IX 1944), ppor. AK, obaj w składzie baonu „Zośka” polegli w powstaniu warszawskim.