Bronisław Adamowicz

Urodził się 13 września 1889 r. w majątku Nowy Sielec koło Grodna. Syn Floriana i Stanisławy z Hłasków.

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) służył w Wojsku Polskim. Od 29 kwietnia 1919 r. dowodził Mińskim pstrz (potem: 86 pp). Na jego czele uczestniczył w walkach z bolszewikami na froncie litewsko–białoruskim i w walkach pod Radzyminem, przyczyniając się do odznaczenia sztandaru pułku orderem Virtuti Militari.

Zweryfikowany jako ppłk piech. z 1 czerwca 1919, był p.o. (1923) i etatowym dowódcą 29 pp (1924). Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na płk. piech., sprawował funkcję komendanta placu w Grodnie (1928) oraz m. Grodna (1932, 1935). Następnie przeniesiony w stan spoczynku.

Podczas kampanii 1939 r. komendant m. Grodna, a od 11 września również dowódca OWar. „Grodno”. Po agresji sowieckiej 19 września opuścił miasto, udając się do dowództwa OK nr III. Następnie 22 września przekroczył granicę Litwy, po czym został internowany. Po zajęciu Litwy przez ZSRS od 13 lipca 1940 r. więziony w obozie w Kozielsku. Po podpisaniu umowy Sikorski–Majski (30 lipca 1941) od 2 sierpnia 1941 r. przebywał w obozie w Griazowcu, po czym 3 września został uwolniony. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. Zajmował stanowisko zastępcy dowódcy 9 DP. Razem z nią przeszedł do Iranu (wrzesień 1942). Następnie w Ośrodku Zapasowym Armii (potem: 2 Korpusu Polskiego).

Po wojnie zamieszkał w Wlk. Brytanii. Zmarł 9 listopada 1972 r. w Londynie, został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Gunnersbury kwat. BA.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej oraz jugosłowiańskim orderem św. Sawy 3 kl.