Bronisław Gładysz

Urodził się 3 września 1892 r. w Sierakowie nad Wartą. Syn Antoniego, piekarza, i Teodozji z Sokołowskich.

Ukończył gimnazjum w Gnieźnie, gdzie należał do Towarzystwa Tomasza Zana. Za udział w strajku szkolnym w roku 1907 przejściowo relegowany z gimnazjum. W roku 1911 uzyskał maturę, po czym wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. Naukę ukończył w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Gnieźnie, 13 lutego 1916 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Od 1 kwietnia 1916 r. pełnił posługę drską jako wikariusz kościoła pw. Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Poznaniu. 1 lipca 1918 r. został wikariuszem w parafii w Szkaradowie koło Rawicza, gdzie w listopadzie tego roku przewodniczył także tamtejszej Radzie Chłopskiej i Żołnierskiej.

Uczestnik powstania wielkopolskiego (27 grudnia 1918 – 16 lutego 1919); organizował oddziały powstańcze w Szkaradowie. Od stycznia 1919 kapelan 10 Pułku Strzelców Wielkopolskich (potem 68 Pułk Piechoty). 27 lutego 1921 r. zwolniony ze służby czynnej; zweryfikowany jako kapelan(kpt.) rez. z 1 czerwca 1919 r.

Od 1 października 1920 r. wikariusz w Ostrowie Wlkp. i katecheta w żeńskim gimnazjum. Następnie wikariusz w parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Kopanicy i Chojnicy pod Poznaniem. Od 1 maja 1922 r. pełni funkcje administratora, następnie proboszcza parafii pw. św. Antoniego Padewskiego w Poznaniu-Starołęce. W roku 1926 ukończył Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując doktorat. Od roku 1928 członek Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (PTPN).

Od roku 1932 docent łacińskiej literatury średniowiecznej na Uniwersytecie Poznańskim. W roku 1934 objął funkcję sekretarza Komitetu Teologicznego PTPN.

Autor licznych prac z dziedziny łacińskiej filologii średniowiecznej i teologii. Publikował w pismach „Ruch Literacki”, kwartalnik „Eos”, „Kwartalnik Klasyczny”, „Ateneum Kapłańskie” i „Collegium Teologica”.

Po wybuchu II wojny światowej (1 września 1939) należał do konspiracyjnego Stronnictwa Narodowego oraz Narodowej Organizacji Bojowej. Aresztowany przez Niemców 18 lipca 1941 r., osadzony w obozie w Forcie VII w Poznaniu, następnie we Wronkach i Zwickau. Tam skazany 14 maja 1942 r. z grupą działaczy Stronnictwa Narodowego przez Oberlandsgericht Poznań na karę pięciu lat pobytu w obozie za udział w przygotowaniach do zbrojnego powstania. 3 lipca przewieziony do więzienia w Rawiczu, 11 grudnia wywieziony do obozu koncentracyjnego w Gusen. Pracował w kamieniołomach.

Zamordowany 19 czerwca 1943 r. w obozie.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Jest patronem ulicy w Legnicy; jego nazwisko znajduje się na tablicy w kaplicy męczenników w katedrze w Poznaniu oraz w kościele w Sierakowie na tablicy poświęconej kapłanom, którzy stracili życie w latach 1939–1956.