Bronisław Gładysz

Urodził się 3 września 1892 r. w Sierakowie nad Wartą. Syn Antoniego, piekarza, i Teodozji z Sokołowskich.

Uczył się w gimnazjum w Gnieźnie.  Należał wówczas do Tow. Tomasza Zana. Za udział w strajku szkolnym w 1907 r. przejściowo wydalony z gimnazjum. W 1911 r. otrzymał maturę, po czym wstąpił do Seminarium Duchownego w Poznaniu. Ostatecznie ukończył naukę w Seminarium Duchownym w Gnieźnie, po czym 13 lutego 1916 r. został wyświęcony na kapłana.

Od 1 kwietnia 1916 r. pracował jako wikariusz w parafii pw. św. Marcina w Poznaniu, a w 1918 r. przy kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej.

W 1916 r. wcielony do armii niemieckiej, do 1918 r. był kapelanem 7 Pułku Zapasowego Piechoty i (od 1 sierpnia 1916 r.) kapelanem przy szpitalach w Poznaniu.

1 lipca 1918 r. został wikariuszem w parafii w Szkaradowie koło Rawicza. W listopadzie tego roku przewodniczący tamtejszej Rady Chłopskiej i Żołnierskiej.

Po wybuchu powstania wielkopolskiego organizował oddziały powstańcze w Szkaradowie. W okresie od stycznia 1919 r. do września 1920 r. jako kapelan 10 pstrz wielkopolskich (68 pp) pełnił służbę w WP na froncie. 27 lutego 1921 r. zwolniony ze służby czynnej w WP. Zweryfikowany jako kpl. (kpt.) rez. dr z 1 czerwca 1919 r.

Od 1 października 1920 r. wikariusz w Ostrowie Wlkp. i katecheta w żeńskim gimnazjum. Potem wikariusz w parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Kopanicy i Chojnicy pod Poznaniem. Od 1 maja 1922 r. zajmował stanowisko administratora, potem proboszcza parafii św. Antoniego Padewskiego w Poznaniu-Starołęce. W 1926 r. ukończył Wydz. Filozoficzny Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując doktorat. Od 1928 r. członek Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk.

Od 1932 r. docent łacińskiej literatury średniowiecznej Uniwersytetu Poznańskiego. W 1934 r. objął funkcję sekretarza komitetu teologicznego Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk.

Autor licznych prac z dziedziny łacińskiej filologii średniowiecznej i teologii. Publikował w „Ruchu Literackim”, kwartalniku „Eos”, „Kwartalniku Klasycznym”, „Ateneum Kapłańskim” i „Collegium Teologica”.

Podczas II wojny światowej członek konspiracyjnego Stronnictwa Narodowego oraz Narodowej Organizacji Bojowej. Aresztowany 18 lipca 1941 r. przez funkcjonariuszy gestapo. Osadzony w obozie w Forcie VII w Poznaniu, potem we Wronkach i Zwickau. Tam skazany 14 maja 1942 r. z grupą działaczy Stronnictwa Narodowego przez Oberlandsgericht Poznań na karę pięciu lat pobytu w obozie za udział w przygotowaniach do zbrojnego powstania. 3 lipca przewieziony do więzienia w Rawiczu, a 11 grudnia wywieziony do obozu koncentracyjnego w Gusen. Pracował w kamieniołomach.

Zamordowany 19 czerwca 1943 r. w obozie.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Jest patronem ulicy w Legnicy, jest wymieniony na tablicy w kościele w Sierakowie poświęconej kapłanom, którzy stracili życie w latach 1939-1956.