Bronisław Hołub

Urodził się 23 listopada 1890 r. w Mińsku Litewskim. Syn Józefa Gołuba i Haliny z Reutów. Uczył się w gimnazjum w rodzinnym mieście (ukończył sześć klas). W latach 1909-1914 pracował jako urzędnik na kolei. Od 1907 r. należał do Zw. Sokołów Polskich. W 1914 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej, w 1915 r. ukończył szkołę oficerską w Kijowie. Przydzielony do 145 pstrz, do kwietnia 1917 r. walczył na froncie; był dwukrotnie ranny. W 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego. Od lipca dowodził komp. 6 psp. Brał udział w walkach z bolszewikami. W Bobrujsku uratował przed wywiezieniem w głąb Rosji 36 armat. Po demobilizacji korpusu w czerwcu 1918 r. przedostał się na Kubań i tam w grudniu wstąpił do 4 DStrz gen. Lucjana. Żeligowskiego. Dowodził komp. i baonem 15 pstrz. W kwietniu 1919 r. powrócił do kraju. Jako dowódca komp. 31 pp brał udział w wojnie z bolszewikami. W marcu 1920 r. został ranny pod Borysowem. W bitwie pod Mińskiem 11 lipca 1920 r. dowódca 12 kompanii por. Gołub otrzymał rozkaz wstrzymania gwałtownego natarcia pułku bolszewickiego, który przerwawszy front zaczął okrążać III baon. Gołub brawurowym atakiem nie tylko zatrzymał uderzenie bolszewików, ale częściowo zmusił ich do wycofania się, dając możność innym otoczonym kompaniom wycofać się bez większych strat. Został ciężko ranny. Pod Mińskiem dostał się do niewoli bolszewickiej, z której w październiku uwolniły go polskie oddziały. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., do 1925 r. dowodził baonem w 31 (1923: p.o. dowódcy II baonu), 27 (w 1928 r. dowodził II baonem) i od 1929 r. w 33 pp. Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na mjr. piech., od 3 kwietnia 1931 r. był komendantem PKU we Włodzimierzu Wołyńskim. 31 stycznia 1936 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Do wojny dowodził 11 baonem Junackich Hufców Pracy. Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony na podstawie listy nr 032/1 z 14 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, posmiertnie (2007) awansował na ppłk. Żonaty, miał córki Jadwigę i Halinę zamężną Kalwajt. Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.