Bronisław Józef Laliczyński

Urodził się 14 marca 1897 r. w Kąkolnikach pow. Rohatyn. Syn Józefa, rolnika, i Rozalii z Ogonowskich.

Uczęszczał do II gimnazjum w Stanisławowie (maturę uzyskał w 1918 r.). Od 1912 r. należał do skautingu oraz do XXIV PDS w Stanisławowie.

W czasie I wojny światowej w stopniu plut. 14 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziałów późniejszego Legionu Wschodniego, a 1 września do baonu uzupełniającego 1 pp LP w Krakowie. Wcielony do tworzonego 2 pp LP, jako sierż. był szefem komp. i dowódcą plut. 6 komp.W marcu 1915 r. przeniesiony na dowódcę plut. do 7 komp. 3 pp LP. 13 maja ranny pod Czerniawą na Bukowinie, przez dwa tygodnie przebywał w szpitalu na Węgrzech. Od 17 czerwca służył w 4 komp. 4 pp LP, z którą jako pchor. 15 lipca wyruszył na front. Uczestniczył w działaniach na Lubelszczyźnie i Wołyniu. W okresie od 1 marca do 1 maja 1916 r. uczył się w Szkole Chorążych LP w Legionowie. Z dniem 1 maja 1916 r. otrzymał stopień chor. piech. Od 14 czerwca dowodził taborem 4 pp LP. Następnie był kolejno adiutantem I baonu (22 września-9 listopada), oficerem 2 komp. (9-17 listopada), ponownie adiutantem I baonu (17-25 listopada), oficerem (25 listopada 1916-2 stycznia 1917) i dowódca komp. rekruckiej (od 15 lutego 1917 r.). Od 4 maja przebywał na kursie wyszkoleniowym nr 4 w Zambrowie.

Po kryzysie przysięgowym zwolniony z Legionów i 3 listopada 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. Jako dowódca plut. służył w baonie zapasowym 58 pp. W lipcu 1918 r. otrzymał stopień chor. piech.

1 listopada 1918 r. wstąpił do WP, obejmując dowództwo plut. 1 lubelskiego pp (potem: 23 pp). 14 listopada awansował na por. piech. ze starszeństwem z 1 stycznia 1918 r. Od 19 listopada uczestniczył w walkach z Ukraińcami w grupie mjr. Wacława Scaevoli-Wieczorkiewicza. 19 grudnia otrzymał dowództwo komp., a od 2 stycznia 1919 r. był dowódcą szkoły podoficerskiej I baonu 23 pp. Od 11 marca do 20 czerwca zastępca dowódcy i dowódca I baonu 23 pp. Chory na tyfus, przebywał w szpitalu w Lublinie (20 kwietnia-1 czerwca i 20 czerwca-1 sierpnia 1919). 2 sierpnia objął funkcję dowódcy komp. w baonie zapasowym 23 pp, a 13 kwietnia 1920 r. – dowódcy 1/II baonu wartowniczego. 27 lipca awansowany na kpt. piech. i mianowany dowódcą II baonu 167 pp rez, na czele którego bronił m.in. fortu Dębe koło Zegrza (14-16 sierpnia) oraz uczestniczył w akcji pościgowej za cofającymi się oddziałami Armii Czerwonej w kierunku Łomży. W końcu miesiąca pułk wycofano na tyły celem reorganizacji.

Po zakończeniu działań wojennych 4 lutego 1921 r. został dowódcą obozu jeńców w Biedrusku koło Poznania. Od 25 marca dowodził baonem zapasowym 8 pp leg, zaś od 15 kwietnia był okręgowym inspektorem obozu jeńców i internowanych DOGen Lublin, a od 16 maja zastępcą komendanta m. Lublina. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., od 19 maja 1922 r. dowodził komp. III baonu 23 pp, od 13 lipca – baonem sztabowym 8 pp leg. W latach 1923-1927 służył w 23 pp jako dowódca I baonu (26 maja 1923-20 lipca 1925, 1 września 1925-22 maja 1927) i dowódca komp. tegoż  baonu (20 lipca-31 sierpnia 1925). 2 maja 1926 r. awansował na mjr. piech. ze starszeństwem z 1 lipca 1925 r. W okresie od 17 wrzesnia do 21 grudnia 1926 r. przebywał na kursie oficerów sztabowych w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. Od 23 maja 1927 r. dowódca III baonu 9 pp leg. 24 sierpnia 1928 r. został wykładowcą, a 25 maja 1929 r. dyrektorem nauk w Centralnej Szkole Strzelniczej. 6 lutego 1930 r. powołano go na stanowisko dowódcy baonu szkolnego oraz komendanta Centralnej Szkoły Podoficerskiej KOP w Osowcu. 1 stycznia 1932 r. awansował na ppłk. piech. W okresie 11 kwietnia-lipiec 1934 r. przebywał na kursie dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. 2 sierpnia 1935 r. przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy 58 pp, a 20 kwietnia 1937 r. – 72 pp. Przejściowo (28 czerwca-24 lipca 1937) był przydzielony do prac w sztabie Inspektora Armii gen. Mieczysława Norwida-Neugebauera. 19 lutego 1938 r. został dowódcą 28 pp, zaś 20 marca 1939 r. – 4 pp leg.

Członek Zw. Legionistów Polskich.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. na czele 4 pp leg w składzie 2 DP Leg (Armia „Łódź”) uczestniczył w walkach na szlaku od rz. Warty po Modlin. W czasie próby przebicia się dywizji do Warszawy został lekko ranny 13 września pod Ołtarzewem. 29 września po kapitulacji załogi Modlina dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do 2 maja 1945 r., głównie w oflagach w Arnswalde, w Woldenbergu i Sandbostel. Brał udział w pracach obozowego ruchu oporu.

Po uwolnieniu wyjechał do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech, gdzie był zastępcą dowódcy I brygady 3 DSK. W 1946 r. zdemobilizowany, zamieszkał w Londynie.

Przez wiele lat aż do śmierci był przewodniczącym Koła „Czwartaków”. Awansowany przez gen. Władysława Andersa do stopnia płk. piech.

Zmarł 18 lutego 1966 r. w Londynie. Pochowany na Cmentarzu Wojennym 4 pp leg w Zapolicach nad Wartą.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 4 i 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, trzykrotnie złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 30 IV 1921) z Józefą Jakubowską, miał z nią córki Annę (ur. 29 XII 1921) i Krystynę (ur. 9 VI 1927) zamężną Mujżel.