Bronisław Ludwikowski

Urodził się 13 sierpnia 1887 r. we Lwowie. Syn Stanisława, podoficera armii austro-węgierskiej, i Teresy z Bertlów. Brat Wiktora (zob.).

Ukończył szkołę powszechną, kształcił się w gimnazjum, a od 1904 r. w seminarium nauczycielskim w Stanisławowie, w którym w 1908 r. uzyskał maturę.

Pracował w szkole powszechnej w Kozłowie pow. Brzeżany, a następnie w Czortkowie.

Członek V Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Czortkowie.

W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. powołany do armii austro-węgierskiej. Służył w 13 pp. Ciężko ranny w okolicach Tarnowa, leczył się w szpitalu wojskowym w Pisku, gdzie też przebył czerwonkę. Po rekonwalescencji od 1 stycznia 1915 r. w 95 pp. Od kwietnia jako dowódca plut. brał udział w walkach na terenie Karpat i Wołynia. 19 września 1916 r. skierowano go do szkoły oficerów rezerwy w Jägerndorf na Morawach, którą po dwóch miesiącach ukończył z wyróżnieniem. Następnie pozostawał w kadrze 95 pp. Awansowany na kadeta, 2 lutego 1917 r. ponownie wyruszył na front. Ukończył szkołe aspirantów oficerskich we Włodzimierzu Wołyńskim, po czym od 29 maja do 28 lipca kształcił się w szkole oficerskiej km przy dowództwie 4 Armii. 2 października 1917 r. mianowany chor. rez. piech. Następnie jako dowódca plut. km 95 pp walczył na Wołyniu, a następnie pod Tarnopolem, Odessą i Chersoniem. W sierpniu 1918 r. z pułkiem przeniesiony na front włoski. Uczestniczył w walkach nad rz. Piave. 14 września 1918 r. awansował na ppor. rez. piech. Urlopowany, przyjechał do Krakowa, gdzie zastał go rozkład Austro-Węgier.

Od 2 listopada 1918 r. w WP. Był oficerem do prac Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie. Na początku grudnia został adiutantem Dowództwa Żandarmerii nr 3 w Kielcach. 25 lipca 1919 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Podjął wówczas służbę w Policji Państwowej. Od sierpnia 1919 r. w stopniu komisarza pełnił obowiązki oficera inspekcyjnego I okręgu warszawskiego policji. 27 listopada 1919 r. awansował na nadkomisarza. 1 października 1922 r. awansował na podinspektora. Tego też dnia został (początkowo jako p.o.)  komendantem wojewódzkim policji w Nowogródku. 1 października 1924 r. objął (początkowo jako p.o.) stanowisko komendanta policji województwa poleskiego. 24 listopada 1927 r. został komendantem wojewódzkim w Kielcach. 1 stycznia 1928 r. awansował na inspektora. 3 września 1931 r. zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji komendanta głownego policji. 20 maja 1932 r. przeniesiony w stan nieczynny, a 2 grudnia w stan spoczynku.

Mieszkał w Kielcach.

Podczas kampanii 1939 r. 1 września ewakuował się w kierunku wschodnim, docierając do Równego. 20 października aresztowany przez Sowietów.Wyrokiem Kolegium specjalnego NKWD z 25 października 1940 r. skazany na osiem lat łagrów. Początkowo przebywał w więzieniu w Równem, skąd został wywieziony do Iwidieła w obwodzie swierdłowskim.

Tam zginął.

Odznaczony złotym i brązowym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości.

Żonaty z Reginą Skartson, miał córkę Alinę.