Urodził się 3 września 1897 r. w Zamościu. Syn Antoniego.
Działacz niepodległościowy ps. „Bronisławski”.
W niepodległej Polsce po 11 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W okresie od 3 stycznia do 21 marca 1919 r. był elewem Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie (klasa „L”). Następnie w 6 pp leg. W jego składzie brał udział w wojnie z bolszewikami.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., po 1925 r. został przeniesiony do 69 pp. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt. piech., co najmniej do 1935 r. służył w 69 pp i Wojskowym Sądzie Rejonowym w Gnieźnie. Wiosną 1939 r. był kierownikiem referatu uzupełnień KRU w Katowicach. Następnie oficer PW baonu KOP „Sienkiewicze”.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził komp. ckm baonu KOP „Sienkiewicze”. Brał udział w walkach z Sowietami na Polesiu. Po bitwie pod Szackiem (28 września) dostał się do niewoli sowieckiej.
Rozstrzelany 29 września 1939 r. we wsi Mielniki.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986„Monitor Polski” nr 218/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.